-SUMO-

Sumo jest sztuką, o której pierwszy raz wspomniano w najstarszym japońskim dokumencie, Kojiki, (Księdze Starożytnych Spraw). W Kojiki można przeczytać o bogach urządzających pomiędzy sobą walki sumo, których wyniki określały rządy na japońskich wyspach. Wg tejże księgi, dwa i pół tysiąca lat temu, bogowie Takemikazuchi i Takeminakata walczyli na brzegach Izumo wzdłuż wybrzeża Morza Japońskiego i walka trwała dopóki Takeminakata nie przegrał z przeciwnikiem. Nie ma jednak dokumentów świadczących o tym, że Sumo jest narodowym sportem Japonii. Można równie dobrze sądzić, iż przywędrowało tam z Azji, czy Europy, w pierwszych formach sztuk chwytania. Pierwszym zapisem mówiącym o meczu sumo pomiędzy dwojgiem ludźmi, jest zapisana w 720 roku relacja z pokazu dla Cesarza Suinin, na którego to życzenie Nomi Sukune, garncarz z Izumo, stoczył pojedynek z niejakim Taima Kehaya. Po krótkiej walce chwytanej Sukune zakończył walkę kilkoma kopnięciami na klatkę oponenta. Zdarzenie to miało miejsce w 23 roku przed Chrystusem a zwycięzce od tamtej pory nazywa się „Ojcem Sumo”. Istniało wiele innych legend o powstawaniu Sumo, zanim Japończycy przyjęcli pismo chińskie w siódmym wieku. Pierwsza miała miejsce w 642 roku, kiedy Cesarzowa Kogyoku mobilizowała swoje straże, aby praktykowali Sumo w celu zabawiania pokazami wysłanników z Koreii. Zwyczaj ten, zwany „Tenran-Zumo”, kultywowany jest po dziś dzień w obecności Cesarza, tyle że w innej formie. Po rządach pierwszego szogunatu Kamakura (1185-1392), Sumo rozpoczęła praktykować klasa wojowników. Minamoto Yoritomo, najsłwaniejszy szogun ery był ogromym fanem tej sztuki. Oda Nobunaga (1534-1582) również był znany jako szczególnie lubiący Sumo. W Lutym roku 1578 zgromadził około półtora tysiąca sumotori z całej Japonii na turnieju zorganizowanym w jego zamku. Nobunaga był pierwszą osobą, która nakazała wyznaczenia na ziemi okrągłej granicy dla walczących. W epoce Edo (1603-1867) wielu możnych magnatów rozpoczynało sponsorować najsilniejszych sumotori. Wynagradzani otrzymywali spore sumy pieniężne i nadawano im status Samuraja. Pierwsze profesjonalne Sumo nazwano Kajin „Sumo”, Początkowo pieniądze z walk przeznaczane były nie tylko na wynagrodzenia dla zapaśników Rekishi, ale również na naprawę świątyń, mostów itp. Po jakimś czasie zaczęto jednak przeznaczać je tylko na wynagrodzenia.

Pozostało tak do dni dzisiejszych. Wielcy zawodnicy Sumo niczym bogowie przsechadzają się ulicami miast a tłumy fanów zaczepiają ich prosząc o wspólne zdjęcie. Najlepsi dostają za swoje zasługi pieniądze, o których inni mogą tylko marzyć a na ich walki schodzą się ludzie całymi rodzinami.
zrodlo:portal bushi.net

Karate shotokan

Historia stylu jest dość krótka. Człowiek, dzięki któremu styl ten jest w tak dużym stopniu rozpowszechniony to Gichin Funakoshi. Urodził się 24 kwietnia 1868 roku w Yamakowa - cho, dystrykcie Shuri - stolicy Okinawy. Dziadkiem jego był Gifuku Funakoshi - ceniony nauczyciel konfucjanizmu. W związku z tym, że jego ojcem był nałogowy pijak, wychowaniem mistrza zajmowali się dziadkowie. Gichin Funakoshi był dzieckiem słabym i chorowitym.

W szkole Gichin miał serdecznego przyjaciela, którego ojciec - Yasutsune Azato był wielkim panem z rodziny Tonochi. Przyjaźń ta przywiodła Funakoshiego do domu Azato (cenionego mistrza karate na Okinawie), gdzie rozpoczął trening. Było to w roku 1888. W początkowym okresie nie przywiązywał szczególnej wagi do treningów, jednak po pewnym czasie zauważył, że jego stan zdrowia uległ poprawie. To było motywacją do bardziej wytężonej pracy na treningach. Ćwiczył nocami, a jego powroty były traktowane przez sąsiadów jako wyprawy do domów publicznych. Przez całe miesiące, pod okiem samego Azato udoskonalał kata, jako jedną z form, aby z czasem móc trenować u niemal wszystkich ówczesnych mistrzów karate na wyspie.

W 1891 roku na Okinawę przyjechał wizytator szkolny - Shintaro Ogawa, któremu zaprezentowano karate w wykonaniu Gichina. Występ był bardzo udany i musiał wywrzeć ogromne wrażenie, gdyż wizytator włączył karate do programu nauczania dwóch okinawskich szkół. Kolejnym znaczącym etapem w życiorysie naszego mistrza był udział w 1921 roku w wystawie w salach uniwersytetu w Ochanonizu w Tokio, gdzie prezentował zdjęcia wraz z opisami swej sztuki walki. Po zakończeniu imprezy otrzymał propozycję nauczania karate. W 1922 roku wydał swoją pierwszą książkę, co poprawiło nieco jego sytuację materialną. W 1936 roku wybudowano ze społecznych składek budynek przeznaczony do ćwiczeń karate (dojo) i umieszczono nad drzwiami napis SHOTOKAN. Należy to odebrać jako ukłon i uznanie za pracę trenerską naszego mistrza, gdyż słowo Shoto było jego literackim pseudonimem. Funakoshi prezentował olbrzymią sprawność aż do końca swych dni.

Zmarł 14 listopada 1957 roku. W świątyni Enaku - Ji stoi poświęcony mu obelisk, na którym oprócz imienia i nazwiska widnieją słowa "Karate ni sente nachi" - "Karate nie jest sztuką agresji".

SAMBO

Historia Sambo sięga jeszcze czasów sprzed rewolucji rosyjskiej. Od dawien dawna, jak w każdym miejscu na Ziemi, tak i ludziom zamieszkującym rozległe tereny carskiej Rosji, znane były rozmaite formy walki. Szczególnie popularne były wszelkie odmiany zapasów, a więc walk za pomocą chwytów, duszeń, dźwigni. Jak więc dzisiaj byśmy powiedzieli, używając tego modnego ostatnio słowa, grapplingu. Podobnie jak w innych krajach europejskich i azjatyckich, tak i w Rosji, wszelkie sposoby walki przekazywane były z pokolenia na pokolenie w klanach i rodzinach. Natomiast rozwijano i udoskonalano je (te umiejętności) w walkach z zasadami lub bez. Doświadczenia poszczególnych szkół walki nie były udostępniane ludziom spoza kręgu, a wręcz przeciwnie, utrzymywane w głębokiej tajemnicy.


Sytuacja zasadniczo zmieniła się po rewolucji rosyjskiej, kiedy to obligatoryjnie wprowadzono naukę walki wręcz w armii czerwonej. Zaczęli wówczas wyłaniać się instruktorzy poszczególnych odmian walki, a ponieważ materiał którego nauczali stał się ogólnodostępny, systematyzowana go i łączono poszczególne systemy w jedną spójną całość (programu szkoleniowego). Przy czym brało w tym udział bardzo wielu specjalistów, zarówno chwytaczy jak i uderzaczy, również nożowników. Zaczęto więc systematycznie uczyć żołnierzy metod walki bez broni. Szczególnym treningiem objęto oddziały specjalne (komandosów) oraz jednostki NKWD (przede wszystkim oficerów). Plotka głosi, iż znamienita większość technik została niechlubnie przetestowana na skazańcach.


Szczególnie w latach dwudziestych i wczesnych latach trzydziestych bardzo aktywnie działało wielu pionierów i współtwórców dzisiejszego Sambo. Najbardziej znane nazwiska z tamtego okresu to (wg. pisowni angielskiej) Oznobishin, Solonevich, Oshchepkov, Spiridonov, inni....


Oznobishin był artystą cyrkowym. W roku 1915 brał udział w pierwszych Mistrzostwach Moskwy w boksie. W latach 1918-26 służył w armii czerwonej nauczając żołnierzy boksu. W 1930 opublikował książkę Sztuka bojowej walki wręcz, natomiast w roku 1941 został aresztowany i zesłany na pięć lat do Kazahstanu.


Inny znany instruktor - Solonevich rozwijał swoją koncepcje walki w oparciu o boks i amerykańskie zapasy - napisał nawet książkę zatytułowaną Samoobrona i atak bez broni.


Z kolei Spiridonov, oficer w starej armii carskiej, po wojnie rosyjsko- japońskiej 1904-1905 trenował japońskie ju-jutsu. Następnie udoskonalał ten system, tak że po Pierwszej Wojnie Światowej, w latach dwudziestych, szkolił w ZSRR policjantów, ochroniarzy, agentów, oficerów NKWD i tak zwanych sabotażystów.


Za najbardziej znanego współtwórcę Sambo uważa się wspomnianego wyżej Oshchepkova, który to Oshchepkov urodził się na Sachalinie - w owym czasie wyspie japońskiej. Oshchepkov trenował judo w słynnym Kokodanjudo, gdzie zdobył stopień drugi dan. W latach dwudziestych nauczał tego systemu modyfikując go pod kątem skuteczności i wszechstronności. Na swoje nieszczęście jednak Oshchepkov nie ukrywał japońskich korzeni swego systemu, co przy ówczesnych stosunkach politycznych i panującym systemie komunistycznym, spowodowało iż został uznany za japońskiego szpiega i zamordowany. Jego następca Kharlampiev kontynuował dzieło mistrza, systematycznie udoskonalając i dostosowując system do potrzeb walki realnej. Zaczęto już wówczas coraz częściej używać nazwy Sam lub Sambo.


Generalnie uważa się, chodź zdania są podzielone, iż Sambo narodziło się de facto po wojnie rosyjsko - japońskiej z 1930 roku. Organizując liczne walki w obozach jenieckich, przy udziale zawodników rodzimych oraz z Japonii; wyciągano z nich wnioski, zaczęto systematyzować wszelkie poprzednie doświadczenia wymienionych mistrzów oraz wielu innych mniej znanych fajterów, instruktorów, nauczycieli. Wiele technik zaczerpnięto z zapasów narodów wschodniej części Europy oraz Azji.
16 października 1938 roku rozkazem Stalina oficjalnie powstał system Sambo, oparty na przebogatych doświadczeniach wyniesionych z pól bitewnych, walk ulicznych, sportowych, bez zasad.


Tak powstałe w 1938 roku Sambo było usystematyzowanym połączeniem technik japońskiego ju jitsu, judo, amerykańskich zapasów, francuskiego savate, angielskiego boksu oraz technik dziś mało znanych stylów walki ludów zamieszkujących przeolbrzymie tereny Rosji, a wiec np.:gruzińskiego czidaoba, styli armeńskich, azerskich, uzbeckich (Kurasz), tatarskich (kuresz), kazachskich (kures), tuwańskich (lamakjuresz),buriackich (buhe barildaan) oraz stylów czysto słowiańskich kultywowanych przez stulecia, a dających zaczątek późniejszym specyficznym odmianom rosyjskich militarnych systemów walki, które to odmiany militarnego Sambo, wraz z powstałym sportem Sambo, rozwijane są do dziś.
_________________

KICK BOXING

Kick-Boxing jest pojeciem dosc szerokim i czesto jeszcze stosowanym zamiennie z takimi nazwami jak boks tajski, boks francuski, savate, full contact, boks amerykanski, amerykanskie karate, savate. Dla fachowca sa to zupelnie inne dyscypliny, lecz laik nazwie je tak samo - kick-boxing. W kazdym jednak przypadku jest to walka przy pomocy udezen rekami i nogami.

Za poczatek ery kick-boxingu uwaza sie rok 1970 kiedy to na Florydzie USA zawodnicy Joe Lewis i Greg Baines stoczyli pojedynek, jeszcze pod nazwa kontakt karate ale z wykorzystaniem ochraniaczy na nogi i piesci. Od tej walki w mediach pojawila sie nazwa kick-boxing. Za prekursorow uwaza sie M. Andersona, J.Rhee, B. Urquideza, B. Wallace'a D. Valere i innych. W USA gdzie dyscyplina sie ta narodzila juz duzo wczesniej myslano nad stworzeniem uniwersalnych przepisow umozliwiajacyh ponadstylowa rywalizacje. Proby przeprowadzono juz w 1968 roku, kiedy do turnieju stanelo 6 zawodnikow Sami amerykanie nazwali to "ciezkim kontaktem". Brak jakich kolwiek ochraniaczy i regulamin pozwalajacy zadawac ciosy z pelna sila mogl doprowadzic tylko do jednego: - kontuzji i urazow, a zwyciezca ktorym byl John Lewis otrzymal od Mike'a Andersona, organizatora turnieju, nagrode w wyskokosci ... 1 dolara .

Wkrotce potem wprowadzenie ochraniaczy i jasnych przepisow rewolucjonizuje sztuki walki, coraz wiecej tradycjonalistow docenia zaletu ochraniaczy i nowy sposob rywalizacji. Mike Anderson, tworca kick-boxingu oraz przyjete do spolki bogate malzenstwo Dona i Judy Quines tworza organizacje PKA (professional Karate Assocation), ktora jako pierwsza rozpoczyna organiazcje walk i zawodow. W rozwoj i promocje kick-boxingu angazuja sie media, amerykanskie stacje telewizyjne. I metoda swzerokiej relamy zastosowana przez PKA daje porzadane rezultatu, ziarno nopwego sportu pada na bardoz podatny grunt, kick-boxing bije rekordy popularnosci. Powstaja filmy, ksiazki, czasopisma, w programach telewizyjnych najlepsi zawodnicy prezentuja popularne techniki. W innych stylach dochodzi do modernizacji technik by dostosowac je do wymogow nowej rywalizacji.

Walki staja sie bezpiczniejsze i mniej urazowe, pojawiaja sie odrebne formy rywalizacji, jak full-, light- i semi contact oraz formy przy muzyce. Teraz kazdy Adept sztuk walki bez wgledu na uprawiany styl znajduje w kick-boxingu cos dla siebie.

ZRODŁO:http://www.kick-boxing.sosnowiec.pl/kickboxing/kickbox_2.asp

TANG SOO DO

Tang Soo Do to koreańska Sztuka Walki, od wielu lat znana w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej. Od lutego 2001 roku debiutuje w naszym kraju. Stowarzyszenie Tang Soo Do Polska jest oficjalnym przedstawicielem Cheezic Tang Soo Do Federation w Polsce. Główne dojang mieści się w Puławach na Lubelszczyźnie.

Założycielem i prezydentem Cheezic Tang Soo Do Federation (CTSDF) jest Wielki Mistrz Robert Cheezic. Trening Tang Soo Do rozpoczął podczas służby w U.S. Air Force w Korei, od okiem GM Jae C. Shin`a, późniejszego założyciela i prezydenta World Soo Tang Do Association, z siedzibą w Filadelfii. Dla ciekawości można dodać, że niezywkle popularny obecnie Chuck Norris jest posiadaczem czarnego pasa w Tang Soo Do

Wielki Mistrz Robert Cheezic Grandmaster Cheezic czarny pas (nr 2278) otrzymał w październiku 1960 od samego Wielkiego Mistrza Hwang Kee, ojca współczesnego Tang Soo Do. Mistrz Cheezic, po wyjściu z wojska w 1960 roku, otworzył w Waterbury, Connecticut, swój pierwszy dojang. Po latach mały dojang rozrósł się do Cheezic Tang Soo Do Federation, w skład której wchodzą kluby z 13 stanów. CTSDF ma swoich przedstawicieli m.in. w Puerto Rico, Viktorii (Australia) i w Moskwie.

W Federacji jest zarejestrowanych 25.000 studentów i 1300 czarnych pasów, w tym 51 mistrzów (powyżej 4 dana). Dane mogą być już nieaktualne. W 1999 roku federacja wręczyła 1000 czarny pas.

Tang Soo Do charakteryzuje przede wszystkim olbrzymia różnorodność kopnięć, począwszy od kopnięć w udo(low-kick) po efektowne kopnięcia z wyskoku. Poza tym nieodłącznym elementem treningu są techniki bokserskie. W Tang Soo Do praktykujemy również szeroko pojętą samoobronę, na która składają się rozmaite rzuty, dźwignie, duszenia oraz walka w parterze. Ćwiczymy także formy czyli tradycyjne schematy bloków, uderzeń i kopnięć. Na szczególną uwagę zasługują formy z bronią np. z kijem, nunchako czy nożem.

Nasi zawodnicy startują z powodzeniem w zawodach złożonych z różnych konkurencji: formy, formy z bronią, łamania, techniki specjalnie i przedewszystkim walka. Ta ostatnia odbywa się w jednej formule "semi-contact" lub "full-contact" z "low-kickiem".

Nie ograniczamy się jednak do własnego stylu i chętnie nawiązujemy kontakt z wykwalifikowanymi instruktorami innych sztuk walki.


Opis pochodz ze strony klubu Centrum Tang Soo Do (mojego autorstwa)
http://centrum-tsd.prv.pl

Zapraszam także na http://www.tangsoodo.pl - tam znajdziecie dużo multimediów.

OYAMA KARATE

Twórcą naszego stylu jest Wielki Mistrz Shigeru OYAMA, 10 dan - legenda światowego karate, który po kilkudziesięciu latach praktyki i studiów nad dalekowschodnimi systemami walki stworzył neoklasyczną dyscyplinę, opartą z jednej strony na japońskiej tradycji karate, z drugiej strony na najbardziej skutecznych i sprawdzonych formach walki.

Styl OYAMA jest rozwijany pod kątem sztuki i samoobrony oraz w kontaktowej formule sportowej (full contact - t.j. z atakiem rąk w rękawicach na głowę oraz knockdown i semi-knockdown - bez atakowania głowy rękami)
Shigeru Oyama odrzucił doktrynę walki wzięta z Goyu-ryu i Kyokushin, wprowadzając szybkie przemieszczanie się, wyprzedzanie ataku przeciwnika i zejścia z linii ciosu wraz z równoczesnym kontratakiem. Takiej filozofii walki podporządkował cały system szkolenia. Zmienił niektóre bloki, uderzenia oraz formy, rozwinął pracę nóg i położył duży nacisk na rotacyjną pracę ciała .

Nowe autorskie kihon kata stanowią pomost pomiędzy uczeniem podstaw a realną walką. W połączeniu z innymi zaawansowanymi ponad stylowymi formami, uznanymi za klasykę karate jak np. Seienchin czy Kanku-dai, kihon kata tworzą reprezentatywny obraz kształtowania się kontaktowego karate na przełomie XX i XXI wieku. Są przedmiotem studiów, praktyki oraz jednym z najważniejszych czynników pozwalających pojmować styl Oyama również jako sztukę walki.

Zaawansowani karateka praktykują także ćwiczenia i kata z bronią (Bo, Tonfa i Sai). Kata jak i formy z bronią są dodatkowo wykonywane w formie rywalizacji sportowej. W stylu Oyama obowiązuje autorski system szkolenia dzieci, dostosowany do ich możliwości psychicznych i fizycznych oraz oryginalny model szkolenia młodzieży i dorosłych. Stawia on w pierwszym rzędzie na praktyczne korzyści wynikające z uprawiania karate - dobre zdrowie, poczucie bezpieczeństwa oraz systematyczne kształtowanie charakteru ćwiczącego.

Brazylijskie jiu-jitsu
BJJ obejmuje walkę w stójce, zwarciu i parterze. Podstawowe dwie formuły walki w BJJ to:

walka w gi (kimonie),
walka bez gi (Submission wrestling)
Brazylijskie jiu-jitsu koncentruje się na walce z jednym przeciwnikiem. Celem walki jest przejęcie kontroli nad przeciwnikiem poprzez zadawanie mu kontrolowanego bólu(dźwignie) bądź pod groźbą utraty przytomności- z bólu lub od duszenia. Walka w brazylijskim jiu-jitsu odbywa się głównie w parterze. Taktyka polega na sprowadzeniu przeciwnika do parteru, unieruchomieniu go i wykonaniu techniki kończącej- dźwigni bądź duszenia, zmuszającej przeciwnika do poddania się bądź pozbawiającej go przytomności. Zawodnicy brazylijskiego jiu-jitsu walczą w zwarciu, co dodatkowo utrudnia ich przeciwnikom wykonywanie uderzeń.

Brazylijskie jiu-jitsu opiera się na chwytach. Dominują w tej dyscyplinie dźwignie, duszenia oraz inne techniki unieruchamiania przeciwnika. Uderzeń się nie stosuje. Ćwiczą je jednak zawodnicy przygotowujący się do turniejów mieszanych sztuk walki. Stosuje się też rzuty mające na celu sprowadzenie przeciwnika do parteru. Chwyty w parterze często wykonuje się nogami poprzez zahaczenie lub objęcie części ciała przeciwnika. Jednym z elementów charakterystycznych dla brazylijskiego jiu-jitsu jest tzw. garda. Garda polega na objęciu nogami przeciwnika stojącego lub klęczącego przez zawodnika leżącego. Stosuje się też tzw. dosiad, który polega na siedzeniu okrakiem na leżącym przeciwniku.

Ponieważ brazylijskie jiu-jitsu opiera się na chwytach, koncentruje się na walce z jednym nieuzbrojonym przeciwnikiem. Przydaje się, gdy zachodzi potrzeba unieruchomienia przeciwnika i pokonania go bez wyrządzenia mu poważnego uszczerbku na zdrowiu (duszenia, dźwignie). Brazylijskie jiu-jitsu cały czas się rozwija i dostosowuje do realiów dzisiejszych zagrożeń. System opracowany przez Graciech powstał również z myślą o samoobronie. Nie ogranicza się jedynie do chwytów i dźwigni w parterze, ale również przygotowuje do obrony przeciwko uderzeniom ostrym narzędziem (walory tego systemu doceniła policja [1] i wojsko[2]). Jednakże zawodnicy ćwiczący pod kątem rywalizacji sportowej nie ćwiczą pewnych technik, które, choć brutalne (np. kopnięcie w krocze, cios w oczy, ciosy kantem dłoni), znajdują zastosowanie w samoobronie. Nie trenują też walki z wieloma przeciwnikami.

Brazylijskie jiu-jitsu wykształciło własną tradycję. Tradycję japońską się odrzuca, istnieją natomiast elementy charakterystyczne dla kultury Brazylii: naszywki z symbolami narodowymi Brazylii, używanie tatuaży będących wyrazem specyficznej religijności Brazylijczyków. Często nie ćwiczy się w tradycyjnym stroju do jiu-jitsu (tzw. gi), a w spodenkach i w koszulce. Nie ma znanej ze stylów tradycyjnych pracy nad doskonaleniem jednej techniki oraz rozwojem duchowym (ćwiczenia koncentracji etc.).

Brazylijskie ju-jitsu zawdzięcza swą obecną popularność kilku czynnikom. Przede wszystkim, ważną rolę odegrała skuteczność zawodników tej dyscypliny w turniejach MMA. Ponadto brazylijskie ju-jitsu nie kultywuje wschodniej tradycji ani ceremoniału, przyciągając tym samym osoby, które nie są nimi zainteresowane. Techniki brazylijskiego ju-jitsu stwarzają złudzenie prostych. Także przeznaczenie na walkę dużej części treningu znajduje uznanie u młodzieży, która może się wykazać w bezpośredniej rywalizacji.

Historia [edytuj]
Jednym z uczniów Jigoro Kano, sławnego mistrza Judo był Maeda Mitsuyo, znany także jako Count of Combat (ang. "Hrabia Walki").

W roku 1914 Maeda Mitsuyo, posiadacz stopnia 5 dan w judo, który wcześniej startował w profesjonalnych turniejach zapaśniczych w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Kubie, w Panamie i Meksyku, osiedlił się w Brazylii. Około roku 1919 Maeda uczył 17-letniego Brazylijczyka Carlosa Gracie mieszanki judo Kodokan i amerykańskiej walki catch-as-catch-can.

Maeda określał sztukę, której nauczał, "jiu-jitsu" i to określenie zostało w nazwie nowo powstałego stylu. Mitsuyo został wykluczony z Kodokanu przez Jigoro Kano za, niezgodne z zasadami Judo, walki za pieniądze.

W roku 1924 Gracie otworzył komercyjną akademię sztuk walki, na początku w Belém a potem w Rio de Janeiro, a do jego uczniów należał młodszy brat Hélio, który od 1932 r. do połowy lat pięćdziesiątych był znanym brazylijskim zapaśnikiem zawodowym ( inni bracia Carlosa to: Osvaldo, Gastao Jr., Jorge). Synowie Hélio: Royce, Rorion i Rickson, kontynuowali pracę ojca i w latach dziewięćdziesiątych opracowali znane na całym świecie Gracie Jiu-Jitsu. Natomiast w tym samym czasie siostrzeńcy Carlosa Gracie wprowadzili w Stanach Zjednoczonych pokrewny styl zwany Machado Jiu-Jitsu.

Techniki brazylijskiego jiu-jitsu są często wykorzystywane w bojowych systemach walki wręcz (combat) oraz w systemach samoobrony. Jednakże większość z tych systemów różni się koncepcją walki od brazylijskiego jiu-jitsu, przejmując od tego stylu jedynie walkę w parterze, dlatego nie uważa się ich za bojowe czy samoobronne wersje brazylijskiego jiu-jitsu.

Brazylijskie jiu-jitsu w walkach MMA [edytuj]
BJJ stanowi podstawę wyszkolenia wielu zawodników w walkach MMA (m.in. PRIDE FC, UFC) i Vale Tudo. Np. Paweł Nastula uzupełnił swoje wyszkolenie boksem i brazylijskim jiu-jitsu. Mirko "Crocop" Filipovic (kick-boxing) także regularnie trenuje brazylijskie jiu-jitsu i zapasy. Jest to tak zwany trening przekrojowy (ang. cross training). Brazylijskie jiu-jitsu stanowi jeden ze składników takiego treningu

Wrestling
Wrestling, lub dokładniej zapasy zawodowe (ang. professional wrestling, pro-wrestling) – show symulujące walkę na ringu. Największą popularnością wrestling cieszy się w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Kanadzie, Meksyku i Wielkiej Brytanii. W gruncie rzeczy ten często niebezpieczny sport pokazowy, "żyje" ze swojej widowiskowości, którą gwarantują zawodnicy często przyjmujący środki przeciwbólowe i sterydy (dla zwiększenia muskulatury oraz siły np. przy podnoszeniach i obaleniach). Rzadziej do ringu stają kobiety (Sunny, Chyna oder Mrs. Yamaguchi-San), co nie wpływa jednak na oglądalność. We wrestlingu zależność od płci nie jest dużym naciskiem, liczy się efektowna i zarazem burzliwa walka.

Pomimo akrobatycznych umiejętności zawodników, zdarzają się poważne urazy ciała, np. głowy i kręgosłupa (piledriver)[1][2][3]. Dlatego zabraniano stosowania ciosów "corkscrew shooting star press", "arm twist rope walk chop", piledriver (zakazany w roku 1997 w federacji WWF) oraz "#450° splash"[4].

Nie obywa się bez wypadków, w tym śmiertelnych[5]. Przyczynami zgonu zawodników przed 50. rokiem życia są najczęściej: ataki serca, sterydy, przedawkowania, samobójstwa, infekcje, morderstwa (Chris Benoit) oraz urazy[5]. Ponadto agresywne zachowania zawodników wpływają także na agresję wśród widzów[
Federacje [edytuj]
W zawodowym wrestlingu federacja oznacza związek wrestlingowy, posiadający własną wewnętrzną autonomię. Do takich federacji oprócz wrestlerów, zatrudniani są także showmeni oraz konferansjerzy. Każda federacja ma własne tytuły mistrzowskie, nieobowiązujące w innych federacjach.

Obecnie największą federacją zawodowych zapasów jest WWE (World Wrestling Entertainment), która w 2001 wchłonęła największego rywala WCW (World Championship Wrestling). Jej największym konkurentem jest TNA (Total Nonstop Action Wrestling). Federacja ta cały czas się rozrasta i na początku 2006 roku podpisała roczny kontrakt z dużą gwiazdą amerykańskiego wrestlingu o pseudonimie Sting (Steve Borden), a 17 marca tego samego roku odbyła się pierwsza gala typu House Show (zawody nie emitowane w TV). TNA posiada 2-godzinny program pt. "iMPACT!" emitowany głownie na antenie stacji Spike TV oraz co miesiąc organizuje galę PPV (Pay-Per-View).

W latach 1995-2000 poważnym konkurentem dla WWE była federacja WCW (World Championship Wrestling) – zatrudniająca min. takie gwiazdy jak Hulk Hogan, Randy Savage, Sting, Goldberg oraz Nature Boy.

Inną znaną amerykańską federacją jest Ring of Honor, z której wywodzą się takie gwiazdy jak: CM Punk, Samoa Joe, Austin Aries czy Homicide.

Zawodnicy [edytuj]
Największą gwiazdą tej zawodowej formy zapasów był Hulk Hogan, który w latach 80. XX wieku spopularyzował wrestling nie tylko w Stanach Zjednoczonych, jak również na całym świecie.

Innimi znanymi zapaśnikami są m.in.: Shawn Michaels, Big Show, The Great Khali, Bret "Hitman" Hart,Owen Hart,The Undertaker, CM Punk, Rey Mysterio, Bill Goldberg, Steve Austin, The Rock (Dwayne Johnson), British Bulldog, Matt Hardy, Jeff Hardy, Edge, Bobby Lashley, Sting, Triple H (Hunter Hearst Heamsley), Ric Flair, Chris Jericho "Y2J", Kevin Nash, Randy Orton, Dave Batista, John Cena, Ken Kennedy, Chris Benoit, X-Pac, Mark Henry, Ivan Putski.

W Meksyku tego rodzaju widowiska noszą nazwę Lucha libre (z hiszpańskiego wolna walka)[7]. Najbardziej znanym uczestnikiem lucha libre był zmarły w 1984 roku Rudolfo "El Santo" Guzman Huerta, który oprócz sławy scenicznej na ringu zdobył sławę wśród widowni kinowej, występując w meksykańskich filmach przygodowych pod przydomkiem Święty. Został zapamiętany jako bohater pozytywny, choć nigdy nie pokazał twarzy. Swoją postacią kreował postawę "dobra zwyciężającego zło", toteż potem zarówno w filmach jak i na ringu pomimo spektakularnych i z założenia przegranych walk – niemal zawsze wygrywał.

Wrestling jest alternatywną szansą dla byłych sportowców, z możliwością powrotu do sportu po kontuzji. Przykładami takich zawodników są Bill Goldberg, Mark Henry a także Randy Savage.

Walkę w wrestlingu można wygrać na 5 różnych sposobów. Jeśli stawką walki jest pas mistrzowski, zawodnik rzucający wyzwanie przejmie czempionat, tylko wtedy, gdy wygra przez pinning (pin) lub submission. Często w terminologii wrestlingowej nazywane jest jako "przewaga mistrza".


Siedziba World Wrestling Entertainment - obecnie największej organizacji zawodowych zapasów na świecie. Pin [edytuj]
Najczęściej spotykana droga do zwycięstwa. Polega na przytrzymanie zawodnika na plecach do momentu, aż sędzia doliczy do trzech, za każdym razem uderzając ręką w matę. Liczenie zwykle trwa 3 sekundy, ale dokładny czas zależy od sędziego – w przypadkach ustanawiania tzw. sędziów specjalnych (zwykle preferujących jednego zawodnika), liczenie może być przeciągane lub przyspieszane. Pin można przerwać odrywając jedną łopatkę od maty lub przez tzw. rope break. Komentatorzy próby pinu określają jako pinfall, cover, one-two-three lub 3-count, zaś w polskiej terminologii funkcjonują nazwy przypięcie i przyłożenie.

Submission (poddanie) [edytuj]
Zobacz więcej w osobnym artykule: poddanie.
Założenie chwytu, po którym przeciwnik sam się poddaje. Poddanie następuje przez trzykrotne uderzenie ręką w matę lub ramię przeciwnika, a w chwytach blokujących ręce – przez werbalne (słowne) poinformowanie sędziego o poddaniu. Podobnie jak pin, chwyt można przerwać przez rope break. Wygrana przez submission jest też nazywana wygraną przez tap-out, a w Polsce – zwycięstwem przez tzw. odklepanie.

KO [edytuj]
Zobacz więcej w osobnym artykule: nokaut.
Sędzia zwykle rozpoczyna liczenie do nokautu, gdy dwaj zawodnicy leżą na ziemi. Liczenie odbywa się tak samo, jak w innych sportach walki, jednak znacznie wolniej.

Count-out [edytuj]
Następuje wtedy, gdy co najmniej jeden zawodnik opuści ring. Sędzia rozpoczyna wtedy liczenie do 10 lub 20 (w zależności od federacji). Jeśli zawodnik nie wróci na ring przed końcem liczenia – przegrywa. W Polsce ten sposób zwycięstwa nazywa się wyliczeniem, odliczeniem lub wyliczeniem poza ringowym.

Dyskwalifikacja [edytuj]
Dyskwalifikacja następuje w przypadku rażącego naruszenia zasad. Najczęstszymi jej powodami są:

Użycie przedmiotu w charakterze broni.
Gryzienie przeciwnika.
Ciągnięcie rywala za włosy.
Ignorowanie rope breaku.
Atak na sędziego.
Ciągłe ataki na przeciwnika opierającego się na słupku w rogu ringu.
Cios poniżej pasa.
Wtrącenie się do walki osoby trzeciej (tj. menadżer lub partner).
Odmiany walk [edytuj]
Aby zadowolić fanów, wymyśla się coraz nowsze formy rywalizacji. Popularne są walki w klatkach (Steel Cage Match), których zwycięzcą zostaje ten, który jako pierwszy opuści klatkę. Ich odmianą są walki Hell in a Cell, gdzie z klatki można wyjść w dowolnej chwili, a zwycięstwo zdobywa się w sposób identyczny jak w zwykłych walkach. Są też walki z drabiną(Ladder Match), gdzie zwycięzcą jest ten, który za pomocą drabiny ściągnie zawieszony przedmiot nad ringiem. W tego typu walkach najczęściej obiektem pożądania jest pas mistrzowski. W innej formie walki, uczestniczą tzw. tag teamy lub stajnie, są to najczęściej 2-osobowe, lub wieloosobowe zespoły zapaśnicze. Jeśli jedna ze stron ma przewagę liczebną, walkę taką nazywa się Handicap Match'em. Odbyła się też walka, której przegranym okazał się ten, kto jako pierwszy zapłonął prawdziwym ogniem buchającym wokół ringu, czyli tzw. Inferno Match. Innymi są Casket Match'e (zamknięcie w trumnie), a także idąc za ciosem wymyślono walkę, w której przegrany był zakopywany w grobie (Buried Alive). Popularne są walki typu TLC: Tables, Ladders & Chairs Match – zasady identyczne jak w pojedynkach z drabiną, ale wzbogacone o stoły i krzesła. Są też walki z wykorzystaniem wyłącznie stołu (Table Match), w którym zwycięzcą zostaje ten, kto rzuci przeciwnika na stół, jednocześnie łamiąc mebel. Istnieją również starcia typu Royal Rumble. Na początku wychodzą zawodnicy oznaczeni numerami 1 i 2. Następnie co 90 sekund wchodzi następny zawodnik i tak do zapaśnika z ostatnim numerem (najczęściej jest ich 30). W walkach tego typu należy wyrzucić przeciwnika z ringu przez najwyższą, trzecią linę. Jeśli uczestnik nie wyleci przez tę linę, może ponownie wejść na ring. Ostatni na ringu zwycięża. Podobne są walki typu Battle Royal, jednak tam wszyscy zawodnicy od początku są na ringu. Do najdłuższych walk należy Iron Man Match polegający na odliczeniu zawodnika jak najwięcej razy w ciągu określonego wcześniej czasu (zazwyczaj 60 minut). Innym rodzajem pojedynku jest Last Man Standing Match, który można wygrać jedynie nokautując przeciwnika.

Istnieje forma walki zwana jako First Blood ("do pierwszej krwii") oraz pozbawione reguł (Hardcore), czyli tzw. "wolna amerykanka" a sędzia jest jedynie od wyznaczania zwycięzcy.

Wypadki śmiertelne [edytuj]
Najbardziej znany, śmiertelny wypadek miał miejsce jeszcze przed walką. Brat wielokrotnego mistrza świata, Breta Harta, Owen, podczas gali w 1999 zjeżdżał na ring przyczepiony liną do sufitu. Mechanizm zatrzaskowy otworzył się, gdy był na wysokości 22 metrów. Uderzył głową w narożnik, po czym z dużą siłą runął plecami na matę. Zmarł w drodze do szpitala.

Terapii odchudzającej nie przetrzymało serce zapaśnika sumo Yokozuny. We śnie zmarł 40-letni Hawk z najsłynniejszego duetu zapaśniczego Legion Of Doom (WWE)/Road Warriors (WCW/NWA). Na uduszenie zmarł również Crash Holly. 4 grudnia 2009 zmarł samoański zapaśnik Umaga – przyczyną był atak serca, znalazła go żona nie oddychającego i zakrwawionego, miał krwotok z nosa[8].

Wrestling zawodowy uprawiają doświadczeni zapaśnicy-zawodowcy, doskonale przygotowani do walki. Z powodu tego, iż sport ten jest niebezpieczny dla zdrowia i życia, z powodu licznych wypadków, każdą transmisję z zawodów poprzedza komunikat o tym, by nie próbować typowych zachowań i chwytów w tej formie rywalizacji. Prawo zabrania też w wielu krajach pokazywania transmisji z walk przed godziną 23:00. W niektórych stanach USA dzieci nie są wpuszczane na gale. Restrykcje takie były skutkiem procesu nieletniego amerykańskiego chłopca, który zabił swojego kilkumiesięcznego kuzyna naśladując zachowanie zapaśników. Od tej pory liczne organizacje rodziców prowadzą kampanię przeciw federacjom zapaśniczym.

Podział na postaci i style walki [edytuj]
Postaci [edytuj]
W wrestlingu istnieje podział na 3 główne postaci:

Heel jest czarnym charakterem, publiczność często nie jest przychylna ku niemu, choć nie zawsze. Heel używa różnych "oszustw" by zwyciężyć, np. kiedy sędzia nie widzi używa krzesła żeby znokautować przeciwnika. Przykładami takich zawodników jest CM Punk, Chris Jericho, The Miz, Batista.
Face jest pozytywnym bohaterem, publiczność w walkach jest często po ich stronie. Przykładami takich zawodników jest John Cena, Rey Mysterio, The Rock, Hulk Hogan, Jeff Hardy, Kofi Kingston, również Randy Orton.
Tweener jest postacią łączącą cechy heel'a i face'a. Publiczność zwykle jest po jego stronie, ale czasami stosuje nieczyste zagrania. Typowymi tweenerami są The Undertaker i drużyna D-Generation X (obecnie rozwiązana).
Podział ten nie jest stały, zawodnik będący heel'em może z czasem zostać face'em lub odwrotnie. Zabieg tego typu określa się jako heel turn(gdy face staje się heel'em). Przykładami są: Batista lub CM Punk. Face turn, zaś wtedy gdy heel zostaje face'em - np.: John Morrison, Randy Orton.

Style [edytuj]
High Flyers – przez większość walki są w powietrzu, wygrywają przez skakanie na przeciwnika. Wykonują tzw. "high risk moves" ("akcje podwyższonego ryzyka"). Nie są zbyt muskularni, ale przewagę w walkach daje im zwinność. Zawodnicy którzy stosują ten styl to np. Rey Mysterio, Billy Kidman, Evan Bourne, Ultimo Dragon czy Jeff Hardy.
Brawler – ich akcje polegają na ciosach i kopnięciach. Prawie w ogóle się nie bronią. Przykład takiego wrestlera to Mick Foley, Steve Austin lub Vladimir Kozlov.
Power House – wyjątkowo silni zawodnicy. Specjalizują się w silnych rzutach przeciwnikiem na matę. Przykłady: Goldberg, Big Show, Kane czy Undertaker.
Technicy – Używają różnych submission i innych technicznych chwytów. Potrafią wyrywać się z różnych sytuacji. Przykładami "techników" mogą być: Jack Swagger, Kofi Kingston, Sting czy Bret Hart.
Wykonawcy stylu amerykańskiego – to styl łączący powyższe 4 style, z którego powstał piąty. Zwykle walki z wrestlerami tego zagrania dobrze wyglądają, gdyż zwykle zapaśnicy ci posiadają umiejętność "carry'ingu" czyli poprowadzenia walki według ustalonego scenariusza. Są typowo ruchliwymi zawodnikami na ringu, przez co starcie staje się interesujące. Wykonawcy tego stylu potrzebują dobrej kondycji. Ten styl wygląda najbardziej "realnie" z wszystkich, gdyż wrestlerzy nie poświęcają własnego ciała jak brawlerzy czy high flyerzy. Wykonawcami tego stylu są: Ric Flair, Arn Anderson, Triple H, Shawn Michaels, Ted DiBiase oraz John Cena.
Znane federacje zawodowych zapasów [edytuj]
World Wrestling Entertainment (WWE)
Total Nonstop Action Wrestling (TNA)
Ring of Honor (ROH)
All Pro Wrestling (APW)
Coastal Championship Wrestling (CCW)
Dragon Gate USA (DGUSA)
Empire Wrestling Federation (EWF)
Florida Championship Wrestling (FCW)
Full Impact Pro (FIP)
In Your Face Wrestling (IYFW)
Jersey All Pro Wrestling (JAPW)
Juggalo Championship Wrestling (JCW)
Maryland Championship Wrestling (MCW)
Mondo Lucha! (ML)
Ohio Valley Wrestling (OVW)
Shimmer Women Athletes
Southern Wrestling Federation (SWF)
Tennessee Independent Wrestling Federation (TIWF)
Vanguard Championship Wrestling (VCW)
Virginia Championship Wrestling (VCW)
World Wrestling Professionals (WWP)
Polskie federacje pro-zapaśnicze [edytuj]
Do or Die Wrestling
Total Blast Wrestling - założona w grudniu 2009, przez znanego polskiego komentatora wrestlingu i zapaśnika - Andrzeja Suprona.

Vale tudo
Vale tudo (port., dosł. "idzie wszystko" lub "wszystko można") - nazwa organizowanych w Brazylii od lat 20. XX wieku pojedynków w walce wręcz z bardzo ograniczonymi regułami. Z vale tudo wyewoluowały zawody MMA (Mixed Martial Arts).

Oryginalne vale tudo nie było nigdy sztuką walki, lecz tylko formułą organizowania zawodów z bardzo ograniczonymi regułami, gdzie każdy mógł się posługiwać takimi technikami walki jakie uznał za skuteczne. Zawody tego typu charakteryzują się minimalnymi ograniczeniami. Przeważnie zakazane są tylko ataki na oczy, gryzienie i czasami kopanie w krocze. W tradycyjnym Vale Tudo nie występują kategorie wagowe, podział walki na rundy i ograniczenia czasowe. Bardzo często walka toczona jest na gołe pięści.

Walka może być rozstrzygnięta przez:

nokaut - czyli chwilowa lub dłuższa utrata przytomności przez zawodnika,
nokaut techniczny - np. kontuzje, złamanie nosa lub kości, rozcięcia itp.
poddanie - na skutek duszenia, dźwigni lub w innym dowolnym momencie walki (przez zawodnika lub jego sekundanta)
decyzję arbitra np. gdy przewaga jednego z zawodników okazała się zbyt duża.
Zawody takie jak UFC, World Vale Tudo Championships czy IVC były niegdyś bardzo zbliżone do oryginalnego vale tudo, z czasem jednak obrosły szeregiem reguł, które oznaczały niemal całkowite odejście od pierwotnej idei. Wprowadzenie kategorii wagowych (w UFC jest ich pięć), rund, ograniczeń czasowych oraz rozszerzenie katalogu zabronionych technik spowodowało, że formuła tych zawodów z czasem wyewoluowała ku współczesnemu MMA.

Zawody typu vale tudo odbywają się w Brazylii, Japonii, USA, Meksyku i kilku krajach Europy Zachodniej. W Polsce rozgrywane są doroczne mistrzostwa Polski w formule MMA, natomiast nie odbywają się zawody w tradycyjnym vale tudo.

Vale tudo jest uznawane przez niektórych za styl lub sport walki. W rzeczywistości istnieją style, które się z vale tudo w jakimś sensie wywodzą lub są przeznaczone do walki w tego typu zawodach (np. Ruas Vale Tudo). Natomiast samo vale tudo, jako forma rywalizacji, nigdy stylem walki nie było.

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Vale_tudo”

Boks
Boks, pięściarstwo – sport, w którym dwóch zawodników walczy ze sobą jedynie przy użyciu pięści
Historia [edytuj]
Boks pojawił się już w programie igrzysk w starożytnej Grecji. Statyczne bijatyki dwóch zawodników były bardzo brutalne i często kończyły się śmiercią. Walki te, bez żadnych określonych reguł, niewiele miały wspólnego ze sportem, jaki narodził się w roku 1719. Wówczas to Amerykanin James Figg założył przy Tottenham Court Road w Londynie "akademię" boksu. Figg został też pierwszym mistrzem bokserskim w historii. Profesjonalny boks może mieć od 2 do 12 rund, po 3 minuty, niektóre kraje jak Australia maja rundy które trwają 2 minuty, co jest sprzeczne z międzynarodowymi ustaleniami.

Walki w tamtym czasie odbywały się na gołe pięści i bez żadnych określonych reguł. Brytyjczyk Jack Broughton, który w 1730 roku zastąpił Figga, przez 18 lat zachował mistrzowski tytuł i jako pierwszy skodyfikował podstawy zasad tego sportu. Wstrząśnięty śmiercią na ringu jednego ze swych przeciwników, George'a Stevensona, sformułował i wprowadził w życie zbiór zasad znany jako Broughton's Rules. Rękawice, dziś podstawowy atrybut boksera, pojawiły się dopiero w roku 1881. W roku 1916 podjęto ważną decyzję o ograniczeniu oficjalnych walk o mistrzostwo do 15 rund po trzy minuty każda, z jednominutowymi przerwami. W przypadku amatorów formułę ograniczono do trzech rund trzyminutowych.

Igrzyska Olimpijskie: Jako sport amatorski boks zajmuje specjalne miejsce w olimpijskiej tradycji, pojawił się bowiem w programie już w 1904 roku, na igrzyskach w Saint Louis, a nieobecny był tylko raz, w roku 1912 (ze względu na zakaz uprawiania tego sportu w Szwecji). Powrócił na kolejnej olimpiadzie w Antwerpii (1920). W 1946 roku powstało Międzynarodowe Stowarzyszenie Boksu Amatorskiego (AIBA). Obecnie liczy ono 186 członków i od 1974 roku organizuje mistrzostwa świata. Nawet jeśli boks nie jest zaliczany do najważniejszych dyscyplin olimpijskich, zajmuje w ruchu olimpijskim szczególne miejsce. Wielu mistrzów świata wagi ciężkiej odnosiło pierwsze ważne zwycięstwa właśnie podczas igrzysk – między innymi Muhammad Ali (właśc. Cassius Clay), bracia Michael i Leon Spinks, Joe Frazier i George Foreman. Również były mistrz świata, Brytyjczyk Lennox Lewis, występował na olimpiadzie w Seulu 1988, gdzie zdobył dla Kanady złoty medal.

Kontrowersje [edytuj]
Mimo wielu zmian – udoskonalenia metod sędziowania, lepszego przygotowania bokserów i opieki medycznej – wypadki w tym sporcie nie są niczym niezwykłym, psując jego wizerunek. Spory między różnymi organizacjami roszczącymi sobie prawo sankcjonowania walk o mistrzostwo świata uniemożliwiają ustalenie jednolitej hierarchii zawodników w poszczególnych kategoriach wagowych. Podobnie wygląda sytuacja w boksie amatorskim. Z tego względu MKOL już kilkakrotnie groził usunięciem boksu z programu olimpijskiego, zwłaszcza po rozmaitych skandalach związanych z poziomem sędziowania i niektórymi werdyktami sędziów. Do złej opinii o boksie przyczyniają się bardzo poważne niekiedy kontuzje zawodników, a nawet wypadki śmiertelne.

Ciosy [edytuj]
Ciosy bokserskie stanowią podstawowy element techniki w walce bokserskiej, ciosy bokserskie są prawidłowe jeżeli zadawane są przednią, wypchaną częścią zamkniętej rękawicy (często oznaczoną na biało) w przednie i boczne części głowy (do linii uszu) oraz powyżej pasa z przodu i z boku do linii ramion opuszczonych luźno wzdłuż tułowia, rozróżnia się: ciosy sierpowe, ciosy proste, ciosy z dołu. W zależności od tego która ręka zadaje ciosy rozróżnia się ciosy prawe i lewe; w zależności od celu, w który wymierzony jest cios, dzieli się je na ciosy na górę (w głowę) i ciosy na dół (w tułów); w zależności od ich zasięgu wyróżnia się ciosy krótkie i długie.

Ciosy proste - ciosy bokserskie najczęściej stosowane w walce, charakteryzujące się duża szybkością i skutecznością, stosowane są w ataku na dystans i w półdystansie oraz jako kontrciosy w obronie, rozróżnia się cztery podstawowe ciosy proste: lewy prosty na górę (w głowę), lewy prosty na dół (w tułów), prawy prosty na górę (w głowę) oraz prawy prosty na dół (w tułów). W angielskiej terminologii bokserskiej lewy prosty określa się jako jab, zaś prawy prosty jako cross.
Ciosy sierpowe - ciosy boczne które dochodzą do przeciwnika z boku, trafiając w boczne części głowy oraz tułów, stosowane najczęściej w półdystanse, ciosy sierpowe charakteryzują się silną pracą skrętną tułowia z przeniesieniem ciężaru ciała w kierunku ciosu przy współudziale pracy nóg, bioder i barków. Podstawowymi ciosami sierpowymi są lewy sierpowy, prawy sierpowy, lewy sierpowy wydłużony oraz prawy sierpowy wydłużony. W angielskiej terminologii określane jako hook.
Ciosy z dołu (podbródkowe, na korpus) - ciosy bokserskie zadawane są ręką ugiętą w łokciu, stosowane w półdystansie i w zwarciu, w ataku i obronie, podstawowymi ciosami z dołu są prawy z dołu i lewy z dołu. W angielskiej terminologii określane jako uppercut.
Lewy prosty
Prawy prosty
Lewy sierpowy
Cios z dołu (podbródkowy)


Pozycja bokserska [edytuj]


Pozycje obronne [edytuj]
Odskok - element techniki stosowany w obronie, w którym bokser wychodzi poza zasięg ciosów przeciwnika przez odbicie z obu nóg odskok jest skuteczną obroną bierną przed każdym rodzajem ciosów.
Odchylenie - element techniki stosowany w obronie polegający na cofnięciu tułowia poza zasięg ciosów przeciwnika, przy czym nogi i biodra ustawione w pozycji bokserskiej pozostają nieruchome, odchylenie stosowane jest w obronie przed ciosami prostymi na górę oraz ciosami sierpowymi.
Garda - element techniki stosowany w walce bokserskiej jako obrona bierna; polega na takim ustawieniu rękawic i przedramion, by chroniły boksera przed ciosami przeciwnika.
Zakrok - cofnięcie nogi do tyłu w celu uniknięcia ciosu i następnie wyprowadzenia kontry
Podejście
Blok (rękoma)
Blok (rękawicami)
Odskok

Odchylenie
Zwarcie
Garda


Kategorie wagowe [edytuj]
Kategorie wagowe w boksie amatorskim
kategoria limit wagowy
Kategoria papierowa do 48 kg
Kategoria musza do 51 kg
Kategoria kogucia do 54 kg
Kategoria piórkowa do 57 kg
Kategoria lekka do 60 kg
Kategoria lekkopółśrednia do 64 kg
Kategoria półśrednia do 69kg
Kategoria średnia do 75 kg
Kategoria półciężka do 81 kg
Kategoria ciężka do 91 kg
Kategoria superciężka od 91 kg (201+lbs)
Kategorie wagowe w boksie zawodowym
kategoria limit wagowy
Kategoria słomkowa (Strawweight) do 105 funtów (do 47,627 kg)
Kategoria junior musza/lekko musza (Lt. Flyweight) do 108 funtów (do 48,998 kg)
Kategoria musza (Flyweight) do 112 funtów (do 50,820 kg)
Kategoria junior kogucia/super musza (Superflyweight) do 115 funtów (do 52,163 kg)
Kategoria kogucia (Bantamweight) do 118 funtów (do 53,524 kg)
Kategoria junior piórkowa/super kogucia (Superbantamweight) do 122 funtów (do 55,338 kg)
Kategoria piórkowa (Featherweight) do 126 funtów (do 57,153 kg)
Kategoria junior lekka/super piórkowa (Superfeatherweight) do 130 funtów (do 58,967 kg)
Kategoria lekka (Lightweight) do 135 funtów (do 61,235 kg)
Kategoria junior półśrednia/lekkopółśrednia (Lightwelterweight) do 140 funtów (do 63,503 kg)
Kategoria półśrednia (Welterweight) do 147 funtów (do 66,678 kg)
Kategoria junior średnia/super półśrednia (Superwelterweight) do 154 funtów (do 69,853 kg)
Kategoria średnia (Middleweight) do 160 funtów (do 72,575 kg)
Kategoria super średnia (Supermiddleweight) do 168 funtów (do 76,204 kg)
Kategoria półciężka (Lt. Heavyweight) do 175 funtów (do 79,379 kg)
Kategoria junior ciężka/lekkociężka (Cruiserweight) do 200 funtów (do 90,719 kg)
Kategoria ciężka (Heavyweight) ponad 200 funtów (ponad 90.719 kg)

Wyposażenie boksera [edytuj]
Sprzęt ochronny [edytuj]

Zawodnicy boksu amatorskiego w kaskach ochronnnychKask ochronny - sprzęt ochronny boksera zabezpieczający części głowy (łuki brwiowe, uszy) przed urazami; najczęściej wykonywane są ze skóry, wewnątrz wypełnione gąbką. Używanie kasków ochronnych jest obowiązkowe w boksie amatorskim we wszystkich walkach i na każdych zawodach.
Ochraniacze podbrzusza - inaczej suspensoria, jest to podpaska mosznowa wykonana z tkaniny elastycznej w kształcie woreczka przymocowanego tasiemkami do paska opasującego biodra, ochraniacz stosowany jest obowiązkowo.
Ochraniacze zębów i warg - tzw. gumowa szczęka, część wyposażenia osobistego boksera, wykonane są z miękkiego tworzywa (najczęściej kauczuku) w kształcie półokrągłej rynienki, którą można dopasować do górnej szczęki, ochraniacz ten zabezpiecza przed utratą zębów i rozbiciem warg, gdyż siła ciosu jest amortyzowana przez miękką i gładką powierzchnię; ochraniacz stosowany jest obowiązkowo.
Pozostałe [edytuj]
Buty - buty sznurowane sięgające powyżej kostki, wykonane z miękkiej skóry, z cienką podeszwą gumową bez obcasa; nie powinny posiadać żadnych usztywnień i części metalowych.
Spodenki - wykonane z materiał np. płótna, popeliny lub grubego jedwabiu, sięgają do połowy uda i posiadają pasek szerokości około siedmiu centymetrów, wykonany z trzech lub czterech gum oddzielnie wszytych w materiał innego koloru niż spodenki.
Rękawice bokserskie - podstawowy sprzęt boksera, rękawice wykonane są ze skóry, wewnątrz posiadającą wyściółkę z włosia końskiego lub spienionym poliuretanem, która stanowi minimum 50% masy całych rękawic; zastosowanie wyściółki ma na celu amortyzowanie siły ciosu i dlatego musi ona być umocowana na stałe, nie może się przesuwać ani zmieniać kształtu. Od wewnątrz rękawice wykończone są płótnem, powinny one być możliwie nowe, czyste i jednakowe dla obu zawodników.
Owijka (tzw. bandaże lub taśmy) - specjalne bandaże, zakładane na dłonie pod rękawice bokserskie, do ich zadania należy wchłanianie potu oraz stabilizacja nadgarstka i kości śródręcza, co pomaga zapobiegać kontuzjom.
Urządzenia treningowe [edytuj]
Gruszka bokserska - potocznie nazywana również kukurydziakiem, jest to worek skórzany przypominający kształtem gruszkę o średnicy około 25 cm i wysokości 35 cm, wypełniony grochem, kukurydzą, ścinkami szmat lub kawałkami gumy, przymocowany linką do sufitu, stosowany w treningu bokserskim do ćwiczenia ciosów zadawanych na głowę przeciwnika.
Worek treningowy - jest to worek w kształcie walca (występuje w wielu rozmiarach) przymocowany linką bądź łańcuchem do sufitu, stosowany do ćwiczenia wszystkich ciosów.
Głowica na sprężynie - przyrząd bokserski stosowany w treningu do ćwiczeń wyrabiających wyczucie dystansu, refleks i celność ciosów. Głowica na sprężynie zbudowana jest z metalowej podstawy, do której na środku przymocowana jest sprężyna zakończona metalowym prętem z urządzeniem do regulowania wysokości przyrządu, na końcu pręta znajduje się piłka skórzana wypełniona powietrzem, w czasie ćwiczeń wysokość górnej części głowicy nie powinna przekraczać wysokości głowy ćwiczącego.
Piłka na gumie - to piłka wykonana z miękkiej skóry, wewnątrz posiada dętkę napełnioną powietrzem, umieszczona w siatce ze sznurka, zawieszona jest na cienkiej gumie na wysokości głowy, stosowana w ćwiczeniach doskonalących wyczucie odległości i rytmu oraz refleks zawodnika