Savate
Savate (wymowa /sæ'væt/) lub boks francuski - francuska sztuka walki powstała w XIX wieku. Stworzono ją w środowisku marynarzy dla celów samoobrony w ulicznej walce z uzbrojonym przeciwnikiem. Duże znaczenie miały tu techniki nożne, stosowane w celu utrzymania dystansu. Z czasem savate zostało wzbogacone o techniki zaczerpnięte z boksu angielskiego i obecnie już jako sport walki bardzo zbliżone jest formą do kick-boxingu (często klasyfikowane jako jego francuska odmiana). Charakterystyczną cechą odróżniającą savate od pozostałych sportów walki tego typu jest to, że zawodnicy zwyczajowo walczą w butach.

Komplementarne sztuki walki [edytuj]
Lutte Parisian - styl zapaśniczy, do połowy XIX wieku często przeciwstawiany savate, które z czasem wchłonęło jego techniki. W 1970 roku techniki lutte parisian zostały wycofane z oficjalnego savate, które ma rozwijać się w kierunku czystego kick-boxingu.
La Canne/Le Baton - zestaw technik walki przy użyciu laski, pod koniec XIX wieku przyjęty przez armię francuską i nauczany w Joinville Le Pont, w 1900 i 1924 roku prezentowany na Igrzyskach Olimpijskich. W latach 1978-2000 Maurice Sarry ustandaryzował techniki la canne i wprowadził zasady sportowe. Pierwsze międzynarodowe mistrzostwa odbyły się w 2004 roku na wyspie Reunion.
Savate w Polsce [edytuj]
Pierwszy polski podręcznik zawierający elementy Savate, "Gimnastyka policyjna" autorstwa Stanisława Szczepkowskiego ukazał się w Warszawie w 1917, temat ten został rozwinięty przez Henryka Jeziorowskiego w wydanym w Warszawie w 1927 podręczniku "Walka wręcz", który został zalecony do szkolenia wojsk lądowych. Książki te zawierały techniki savate i boksu francuskiego (walka na dystans) połączone z technikami ju-jitsu (walka w zwarciu). Obydwie książki dostępne są w Bibliotece Narodowej w Warszawie. Po II wojnie światowej savate zostało w Polsce zapomniane.


Techniki savate [edytuj]
Association Phoenix 13 - Savate Boxe Française. Les techniques Techniki savate ilustrowane filmami (po francusku)
Techniki Savate, La Canne i pokrewne
Organizacje savate [edytuj]
Federation International de Savate
K.O.WAL Boxing - Savate - boks francuski
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Savate”

Wing Chun
Wing Chun (Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen) jest to jeden z najbardziej popularnych stylów kung-fu na świecie (ponad 60 krajów, ponad 1,3 mln adeptów). Rozwijany obecnie w wielu szkołach na całym świecie.

Style pochodne od Wing Chun: Wing Tsun (Leung Ting), Ving Tsun (Wong Shun Leung), Tradicional Wing Chun (William Cheung) lub Yongchun (dialekt mandaryński). Spotyka się też inne pisownie nazwy stylu. Różnice w nazewnictwie wynikają przeważnie z różnych przekazów. Mistrz Yip Man nauczał w Hongkongu tysiące osób, tylko ok. 5 osób skończyło pod jego okiem cały system. Istnieje wiele szkół, które nie mają prawie nic wspólnego ze stylem nauczanym w Hongkongu, dlatego czystość przekazu i bezpośredni kontakt z chińskim nauczycielem są wyznacznikiem jakości szkoły
Historia [edytuj]
Początki [edytuj]
Początki stylu i jego pochodzenie nie są dokładnie znane. Tradycja podaje, że w drugiej połowie XVII w. albo na początku XVIII w. grupa mistrzów z klasztoru Shaolin opracowywała styl, który miał być skuteczny w walce z Mandżurami i łatwy do nauki w krótkim czasie. Jednak zanim zakończono pracę, mandżurscy najeźdźcy spalili klasztor. Uratowało się jedynie pięcioro mnichów, a wśród nich mniszka Ng Mui, która dopracowała podstawy tego stylu (jak wiele innych legend o początkach stylów, także i ta mówi, że dzieło Ng Mui uzyskało swój końcowy kształt w niezwykły sposób: z inspiracji walką żurawia z lisem lub podczas snu). Mniszka przekazała swą wiedzę świeckiej uczennicy Yim Wing Chun, której mąż nadał stylowi nazwę. Tak więc, choć słowa "wing chun" po chińsku znaczą "piękna wiosna", nazwa stylu pochodzi nie od pory roku, lecz od imienia legendarnej mistrzyni.

Do połowy XIX wieku styl Wing Chun rozwijał się wyłącznie w rodach mieszkających w południowochińskiej prowincji Guangdong, w miastach Foshan, Guangzhou (Kanton) i Hongkong. Początkowo styl był walką bez broni, później wzbogacono go o walkę parą noży motylkowych, a ludzie używający do kierowania łodzią długiego kija opracowali technikę walki tym narzędziem. Rozwinięto również metody treningowe, w tym specyficzne ćwiczenia na drewnianym manekinie.

Przekaz: Leung Jan - Chan Wah Shun - Yip Man [edytuj]
Pierwszą historyczną postacią z tego stylu był Leung Jan - lekarz i aptekarz z miasta Foshan. Jego postać wykorzystana została w dwóch najbardziej znanych filmach na temat Wing Chun: Warrios Two i Prodigal Son (reżyserem obu jest Sammo Hung). Historyczne początki stylu datują się ok. roku 1850. Najlepszymi uczniami Leung Jana byli jego synowie: Leung Bik i Leung Cheun oraz Chan Wah Shun. Po śmierci Leung Jana Chan Wah Shun został spadkobiercą stylu. Zmarł około roku 1905 na skutek wylewu krwi do mózgu. Salą gdzie treningi prowadził Chan Wah Shun była rodowa świątynia klanu Yip. Z klanu tego wywodzi się następny wielki mistrz - Yip Man. Był On ostatnim uczniem Chan Wah Shuna.

Yip Man urodził się w roku 1894 (wg innych źródeł w 1898). Pochodził z jednego z najbogatszych rodów w Foshan. Był szesnastym i ostatnim uczniem Chan Wah Shuna. Po śmierci Chan Wah Shuna został uczniem Leung Bika. Leung Bik był synem Leung Jana i podobnie jak jego brat Leung Chun nie był wysokiego wzrostu. Jak podaje historia stylu, Leung Jan nie nauczył Chan Wah Shuna wszystkich technik (na przykład prawidłowej pracy nóg i niektórych technik z trzeciej formy). Aby wyrównać szanse swych synów musiał ich tych technik nauczyć, dlatego Yip Man mając dostęp do niejako obu wersji spróbował je na nowo połączyć w prawidłową technikę.

Yip Man pochodził z bogatej rodziny i w swoich początkowych latach nie musiał się zbytnio martwić o swój byt. Sytuacja zmieniła się w czasie okupacji japońskiej. Kiedy odmówił Japończykom nauczania stylu Wing Chun, musiał się przed nimi schronić. Kiedy po kapitulacji wrócił do Foshan, został oficerem policji. Pod koniec 1949 będąc policjantem Kuomintang wyemigrował do Makau, a następnie do Hongkongu, zostawiając rodzinę w Foshan (jego synowie wyemigrowali do Hongkongu znacznie później, dlatego niewiele zdążyli się od ojca nauczyć). Prawdopodobnym powodem ucieczki było to, że zabił kogoś i obawiał się zemsty komunistycznych władz Chin.

Yip Man początkowo nie przewidywał nauczania stylu Wing Chun. W roku 1952 na skutek problemów finansowych przyjął kilku uczniów po 40 latach nauki własnej. Został spadkobiercą stylu. W okresie prowadzenia szkoły nauczał jedynie kilkunastu uczniów, wyłącznie Chińczyków. Pierwszymi uczniami byli między innymi Leung Sheung, Lok Yiu, Chu Shong-tin i Wong Shun Leung. W roku 1968 wycofał się z nauczania. Założył Hong Kong Ving Tsun Athletic Association (zh. 香港詠春拳體育會). Ustalił tym samym zachodnią pisownię stylu. Zmarł 2 grudnia 1972 na raka gardła. Powodem choroby mogła być duża ilość papierosów, jak również opium, które palił.

Wiele źródeł podaje, że jednym z najsłynniejszych uczniów Yip Mana był Bruce Lee, ale część badaczy wątpi w prawdziwość tego twierdzenia. Jak w wielu innych szkołach walki, nauczaniem młodszych adeptów zajmowali się z reguły najstarsi uczniowie mistrza, a ten jedynie od czasu do czasu udzielał dodatkowych wskazówek. Dlatego najbardziej prawdopodobne jest, że Bruce Lee uczył się od swoich starszych kolegów. Jednym z kolegów Bruce Lee w czasie nauki był między innymi mistrz William Cheung. Fragment życia Yip Mana dotyczący okupacji japońskiej został przedstawiony w filmie "Yip Man", przy którego kręceniu pomagał syn mistrza. Planowana jest kontynuacja filmu, która w kolejnej części ma dotyczyć okresu, w czasie którego uczył się Bruce Lee.

Czasy współczesne. Uczniowie Yip Mana [edytuj]
Po śmierci Yip Mana spadkobiercami stylu Ving Tsun zostało czterech jego uczniów: Leung Sheung, Lok Yiu, Tsui Sheung Tin, Wong Shun Leung. Uczniowie Yip Mana jako jedni z nielicznych zaczęli uczyć ludzi z innych kontynentów i uczynili styl jedną z najpopularniejszych odmian chińskiej sztuki walki na świecie. Znani uczniowie to: Chiu Wun, William Cheung, Wong Shun Leung, Leung Sheung, WanG Kiu, Lok Yiu , Tsui Shan Tin Moy Yat, Leung Ting. Przez krótki czas uczniem Yip Mana był znany aktor Bruce Lee. Bruce Lee prawdopodobnie uczył się stylu nie bezpośrednio od Yip Mana, lecz od Williama Cheunga, a potem od Wong Shun Leunga.

Leung Ting - jego wizja stylu [edytuj]
Leung Ting był ostatnim prywatnym uczniem Mistrza Yip Mana, poznawał system w ostatniej fazie nauczania mistrza jako prywatny uczeń "closed Door Student", przekaz różni się od odmian nauczanych w latach 50. Zmienił także pisownię swojej szkoły na Wing Tsun aby odróżnić przekaz od innych uczniów Yip Mana. Założył International Wing Tsun Association. Propagował styl w Europie, a w latach 80. XX wieku uczynił go najpopularniejszą odmianą Kung-Fu w Europie, również Środkowej.

Sijo Leung Ting rozpoczął trening Wing Chun w wieku 13 lat. Pierwszymi instruktorami byli bracia jego matki Cheng Fook i Cheng Pak, ćwiczący w ówczesnej szkole Yip Mana. Następnie Leung Ting wstąpił do szkoły pierwszego ucznia Yip Mana w Hongkongu - Leung Sheunga. W wieku 18 lat został asystentem w klubie Cheng Fooka i Chang Paka - pomaga im w nauczaniu. W latach 60. został ostatnim prywantnym uczniem Mistrza Yip Mana. W 1967 roku za zgodą Mistrza Yip Mana otwiera Leung Ting Gym w Hongkongu - kwaterę główną International Wing Tsun Association.

Odmiany stylu [edytuj]
Oprócz Ving Tsun i Wing Tsun Leung Tinga oraz Wing Chun Williama Cheunga, istnieje jeszcze kilka innych odmian tego stylu. Niektóre z nich powołują się na 200-letnią historię i nie krzyżowały się z innymi. Mimo to, istnieje między nimi wiele podobieństw. Różnią sią formami, chociaż podstawowe formy są takie same.

Sun Wing Chun (mistrza Sun Wa Pak) zawiera 8 form ręcznych i 2 z bronią,
Pao Fa Lien (mistrza Lim Ta Sheng) zawiera 14 form ręcznych i 7 z bronią.
Wing Chun w Polsce [edytuj]
Styl ten dotarł do Polski około roku 1978, zaś ćwiczy się go oficjalnie od 1980. Początkowo opiekowała się nim Kwatera Główna stylu w Jugosławii. Pierwszą sekcję założono przy studenckim Klubie Karate Politechniki Warszawskiej. Prekursorami stylu byli Janusz Szymankiewicz i Marek Stefaniak posiadający wtedy 12 st. uczniowskie WT. Janusz Szymankiewicz był uczniem Milana Prosenicy (4 st. mistrzowski - uczeń Sijo Leung Tinga i Sifu Slavko Truntica )i przedstawicielem odmiany Wing Tsun w Polsce. Do najbardziej znanych instruktorów w tamtym okresie należeli: Piotr Szawernowski, Leszek Starybrat, Tadeusz Gacki i Artur Rychta. W latach osiemdziesiątych XX wieku najsilniejszymi ośrodkami były: Warszawa, Poznań, Lublin, Tychy, Brwinów, Kędzierzyn-Koźle.

W roku 1985 Szymankiewicz poznaje w Chinach Wong Shun Leunga. Okazuje się, że zmiany poczynione przez Leung Tinga są znaczne. Od tamtej pory Szymankiewicz zaczyna nauczać tradycyjnej metody wg przekazu Wong Shun Leunga. Zostaje jedynym uczniem Wong Shun Leunga w Polsce. Mistrz Wong Shun Leung po kilku latach treningu pod jego okiem nadaje J. Szymankiewiczowi tytuł Sifu. W Polsce rozwijają się więc dwie odmiany stylu Wing Chun: Wong Shun Leunga i Leung Tinga. W połowie lat 90. prywatny uczeń Sijo Leung Tinga Dai Sifu Norbert Maday (8 st. mistrzowski) reaktywuje Polskie Stowarzyszenie Wing Tsun z ośrodkami szkoleniowymi w Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Szczecinie, Koszalinie , Wrocławiu, Olsztynie , Giżycku, Gdańsku i Mławie. Obecnie polscy instruktorzy podlegają pod kwaterę główną Eastern European Wing Tsun Organisation ze szkołami w Polsce, na Węgrzech, Litwie, Łotwie, Estonii, Rumunii i Ukrainie.Jest to jedyne profesjonalne stowarzyszenie Wing Tsun w Polsce z bezpośrednią, oficjalną linią przekazu posiadające regularny kontakt z ostatnim uczniem Wielkiego Mistrza Yip Mana. Mistrz Leung Ting odwiedza Polskę co roku prowadząc osobiście klasę instruktorską. Oprócz tych dwóch odmian prężnie działa również linia przekazu Williama Cheunga, choć nie akredytowana oficjalnie. Niemniej w tej linii przekazu działa Polskie Stowarzyszenie Tradycyjnego Wing Chun Kung Fu, które zrzesza kilka szkół (Kraków, Bydgoszcz http://www.wingchunkungfu.bydgoszcz.pl/ , Luboń, Gorzów Wielkopolski, Piotrków Trybunalski, Zawiercie) z siedzibą główną w Krakowie - głównym nauczycielem na Polskę jest Sifu Andrzej Szuszkiewicz, który posiada dziesiąty, najwyższy stopień mistrzowski w tej linii przekazu. Stowarzyszenie ściśle współpracuje z europejskim Stowarzyszeniem Tradycyjnego Wing Chun Kung Fu z siedzibą w Paryżu, gdzie głównym Sifu jest Didier Beddar. W stosunku do dwóch poprzednich odmian występuje sporo różnic technicznych, zarówno w wykonaniu form jak i w tzw. footwork, czyli pracy nóg w systemie. Wspólny pozostaje duch i pewne koncepcje pryncypialne (np. linia centralna, choć różnie rozumiana w każdym z systemów).

Technika i trening [edytuj]
Formy ręczne [edytuj]
Styl ten zawiera 3 podstawowe formy ręczne:

Siu Nim Tao (Siu Lim Tao) - w tłumaczeniu na polski "mała idea"
Chum Kiu - w tłumaczeniu na polski "szukanie mostu"
Biu Tze (Biu Jee) - - w tłumaczeniu na polski "strzelające palce"
(wszystkie nazwy podane są w języku kantońskim. W mandaryńskim ich brzmienie jest inne) Poszczególne szkoły mogą jednak uczyć i innych form.

Chi sao, chi kuk, chi kwun - wyczuwanie intencji przeciwnika [edytuj]
Nazwa chi sao oznacza "złączone ręce" lub "lepkie ręce". Technika ta polega na wczuwaniu się w intencje przeciwnika. Ważną rolę odgrywa umiejętności wyczuwania kierunku działania energii przeciwnika i reagowania na nią. Rozwija to szybkość reakcji i walki w bliskim dystansie. Analogiczne techniki istnieją w treningu nóg (chi kuk) i kijów (chi kwun). Dodatkowo praktykowane są również bardziej "współczesne" formy treningu, takie jak praca z workami i tarczami, sparingi - poszczególne formy treningu zależą od konkretnej szkoły i zapatrywań jej sifu na proces nauczania.

Broń w stylu Wing Chun [edytuj]
Używany w Wing Chun kij ma długość ok. 2 metrów (6,5 stopy, tzw. "Dragon Pole"). Technika władania kijem wykonywana jest w niskiej pozycji. Tradycja podaje, że technika ta pochodzi od jednego z Pięci Starszych Shaolinu: Chi Shina. Technika kija obejmuje również tzw. złączone kije, polegające na wczuwaniu się w intencje przeciwnika.

Styl ten używa również noży motylkowych bart cham dao. Są to miecze o szerokim, jednosiecznym ostrzu. Ostrza ich przypominają skrzydła motyla. W Wing Chun traktuje się je jako przedłużenie ramion (forma ośmiu tnących dróg noży motylkowych).

Kontrowersje związane z Wing Chun [edytuj]
Podobnie jak w wielu innych dziedzinach, środowisko Wing Chun jest podzielone w kwestiach zarówno technicznych, dotyczących metodyki nauczania, jak i dotyczących znanych postaci. Oto kilka znanych kontrowersji:

William Cheung określił się jedynym prawowitym spadkobiercą stylu i dla odróżnienia siebie od innych szkół, nazwał swoją szkołę tradycyjnym Wing Chun (Traditional Wing Chun system). Podstawą twierdzenia jest jakoby fakt, że Yip Man osobiście udzielał mu sekretnych lekcji przekazując wiedzę nieznaną innym uczniom. Fakt historyczny jest taki, że William Cheung opuścił Hongkong w wieku 18 lat i utracił kontakt z mistrzem Yip Manem i innymi jego uczniami. W czasie gdy uczył się w szkole Yip Mana, mistrz był już schorowanym człowiekiem uzależnionym od narkotyków (znany był z tego, że palił opium). Ving Tsun Athletic Association negatywnie ustosunkowało się do twierdzeń Williama Cheunga, wyrażając ubolewanie, że wybrał on tak kontrowersyjną metodę promocji swojej szkoły.

Kolejną znaną w środowisku Wing Chun kontrowersją jest kwestia walki Williama Cheunga z Emilem Botztepe. Zdarzenie to miało miejsce podczas jednego z seminariów w Niemczech. Emil Botztepe był wówczas uczniem w szkole Leung Tinga i po wielokrotnych twierdzeniach Williama Cheunga, że jest niepokonany, postanowił spróbować sił w walce. Została ona sfilmowana i widać na niej, że Emil Botztepe powalił mistrza. Sam William Cheung kwestionował ten fakt twierdząc, że sfilmowany został tylko fragment walki, który nie oddawał prawdziwej sytuacji.

Kontrowersyjną postacią w środowisku Wing Chun (i ogólnie w środowisku sztuk walki) jest też sam Leung Ting, a w szczególności jego uczeń Keith Ronald Kernspecht, który przyczynił się do niespotykanej wcześniej na taką skalę komercjalizacji sztuk walki (poprzez swoja organizację EWTO). Dodatkowe kontrowersje dotyczą twierdzenia Kernspecht’a, o tym, że techniki wyczuwania intencji przeciwnika (poprzez dotyk ćwiczony w chi sao) powodują, że styl ten jest znacznie lepszy niż jakakolwiek inna sztuka walki. Twierdzenie to wywołało sporo zamieszania, dlatego że podważa sens nauki takich sztuk walki jak chociażby karate.

Filmografia [edytuj]
Ip Man, 2008 - film poświęcony jednemu z największych mistrzów Wing Chun - Yip Manowi
Warriors Two, 1978 - historia przedstawiona w filmie Warriors Two dotyczy historycznej postaci - Leung Jana
The Prodigal Son, 1982 - w filmie pojawia się historyczna postać Wing Chun - Leung Jan, pokazany jako adept uczący się u boku Leung Yee Tai (Leung Yee-Tai i Wong Wah Bo byli nauczycielami Leung Jana, a sam Leung Yee-Tai był członkiem słynnej grupy operowej i znany był z tego, że odgrywał role kobiece

Hapkido
Hapkido to wschodnia sztuka walki. Za jej twórcę uważa się Yong Shul Choia.
Nazwa [edytuj]
Nazwa "hapkido" znaczy po koreańsku "droga (sztuka) harmonijnej siły" albo "droga siły i harmonii". Słowo hap dosłownie oznacza harmonię lub koordynację, ki' – istotę siły lub energii, a do (pojęcie często używane w sztukach walki) – drogę lub sztukę. Nazwę "hapkido" zapisuje się tymi samymi chińskimi znakami, co "aikido".


Rzut hapkido Technika i strategia walki [edytuj]
Hapkido wykorzystuje energię wewnętrzną człowieka. Dużą rolę odgrywa tu punkt danjon - odpowiednik tanden z japońskich sztuk walki lub dantian z chińskich.

Hapkido korzysta z koncepcji używania minimalnej siły w celu pokonania przeciwnika fizycznie silniejszego. Aby skutecznie stosować techniki, nie jest wymagana duża siła. Kładzie się duży nacisk na okrężne ruchy, wykorzystując energię przeciwnika przy możliwie oszczędnym użyciu własnej siły. Hapkido nadaje się więc zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet.

Zwraca się uwagę nie tyle na wyrządzenie krzywdy przeciwnikowi, co na obronę własną i innych osób. Ponieważ styl ten jest z założenia obronny, jego praktyk zwykle pozwala wykonać napastnikowi pierwszy ruch. Wiele technik neutralizuje atak przeciwnika lub kieruje go w inną stronę, po czym następuje rzut zakończony kontratakiem, o ile sytuacja tego wymaga. Wszystkie techniki hapkido mają na celu skuteczność w samoobronie.

Technika hapkido na pozór przypomina połączenie taekwondo i aikido. Pierwotnie hapkido posiadało chwyty i rzuty, obecnie zawiera też rozmaite ciosy ręką i nogą. Współczesne hapkido uważa się za kompletną sztukę walki, która łączy dźwignie z Daito ryu Ju-Jutsu（Daito ryu aiki jyu-jutsu）, rzuty z judo, uderzenia rękami z karate i kopnięcia z taekwondo oraz z taekkyon. Poza tym w hapkido używa się ucisków w miejsca wrażliwe, możliwych do wykorzystania przeciwko silniejszemu napastnikowi. Używa się także broni, w tym kijów różnej długości oraz pasa.

Hapkido łączy techniki twarde i miękkie, przybiegające po linii prostej i po okręgu, opór i niestawianie oporu. Jednak jej techniki niewiele przypominają techniki aikido.

Style twarde, np. taekwondo, używają twardych, prostoliniowych i mocnych technik jak uderzenia ręką i nogą, a miękkie style, np. taijiquan i judo, używają miękkich, okrężnych, nieoporujących technik, jak obroty i rzuty. Hapkido stosuje zasady twardych i miękkich stylów. Łączy dźwignie na stawy, uciski punktów wrażliwych, rzuty, kopnięcia i inne uderzenia tworząc praktyczny system samoobrony. Jest z założenia bardziej miękkie niż twarde, bardziej wewnętrzne niż zewnętrzne, lecz zawiera elementy obu skrajności. Kładzie nacisk na okrężne ruchy, niestawianie oporu i kontrolę przeciwnika. Jest również akcentowany rozwój energii ki (wewnętrznej energii).

Choć hapkido zawiera zarówno techniki walki w dużym, jak i w bliskim dystansie, w większości sytuacji hapkidoka stara się zbliżyć do przeciwnika, by zadać krótki cios lub zastosować dźwignię względnie rzut. Podczas uderzenia, siłę generuje ruch bioder.

Początkowo hapkido posiadało tylko uderzenia w punkty witalne, dźwignie i rzuty. Obecnie jednak, pod wpływem mistrza Ji, zawiera też wysokie kopnięcia i liczne uderzenia ręką.

Hapkido przyswoiło rozmaite techniki z tangsudo, taekkyon i innych koreańskich sztuk walki.

Techniki hapkido zostały włączone również do innych systemów walki, jak Tukong musul, chayon-ryu i hwarangdo.

Filozofia i zasady hapkido [edytuj]
Hapkido opiera się na trzech podstawowych zasadach: yu, won i hwa. Jako główną zasadę przyjmuje się hapki - gromadzenie wewnętrznej energii - a pozostałe z niej wynikają. Wymienione zasady odnoszą się nie tylko do techniki hapkido, ale również metaforycznie wyrażają postawę hapkidoki oraz jego rozumienie praw natury. Filozofii hapkido nie traktuje się jako schematu względnie zbioru dogmatów, lecz jako systematyczne rozważanie każdego aspektu sztuki walki. Adept hapkido powinien umieć wyjaśnić i zademonstrować każdą z tych zasad w odniesieniu do techniki hapkido, choć niektóre z technik lepiej obrazują jedną z zasad. Każda z zasad ma wiele znaczeń.

Dużą rolę odgrywa w hapkido cierpliwość (po koreańsku innae). Ma ona znaczenie w nauce sztuk walki, którą porównuje się do podróży, nie do celu. Symbol cierpliwości widnieje na ścianach wielu sal treningowych hapkido. W nauce hapkido kładzie się również nacisk na rozwój cech ciała i umysłu, jak: siła, szybkość, zwinność, koordynacja, dyscyplina, postawa sportowa, umiejętność kierowania, spokój umysłu, zaufanie do siebie, duch zwycięstwa, prawy charakter i harmonia ciała z umysłem.

Yu - zasada wody [edytuj]
W technikach hapkido jej wyraz stanowi ciągły ruch, jego miękkość, zmienność i przystosowalność.

Istotną rolę w uderzeniach odgrywa koncentracja energii. Skupiony strumień wody ma więcej energii niż rozproszone krople. Wiele kropel wody przepływających naraz popycha głazy i rzeźbi doliny. Analogicznie, jeden cios ma małą siłę, lecz wiele ciosów w ten sam cel może powalić przeciwnika.

Hapkidoka dostosowuje swą technikę do możliwości i sytuacji, lecz nie zmienia zasadniczych założeń sztuki walki i wyznawanych wartości. Woda zmienia swój stan skupienia w zależności od temperatury a swój kształt dostosowuje do kształtu naczynia. Gdy zamarznie, jest twarda, gdy się ją podgrzeje, znika, by potem powrócić jako deszcz. Nie zmienia przy tym swojego składu.

Woda opływa napotkane po drodze kamienie i skały. Jeśli nie jest w stanie tego uczynić, gromadzi się, aż będzie jej wystarczająco dużo. Stąd koncepcja obejścia przeszkody zamiast tracenia czasu i energii na jej odepchnięcie. Przykładem przystosowalności w technice hapkido może być dwukrok, podczas którego adept obchodzi przeciwnika i atakuje z innej strony.

Zasada wody odnosi się również do postawy hapkidoki. Woda zawsze spływa na dół, czasem jak wodospad. Podobnie i duch adepta hapkido. Im więcej on się nauczy i uwierzy we własne siły, tym chętniej powinien pomagać początkującym, którzy tego potrzebują. Większa siła wymaga większej skromności.

Won - zasada okręgu [edytuj]
Okrąg jest ważną figurą w hapkido. Reprezentuje obrót i cykliczność. W hapkido zasada okręgu nie jest jedynie metodą walki, lecz także uniwersalną zasadą, mającą zastosowanie w każdym aspekcie życia: psychicznym, duchowym i fizycznym.

W technice hapkido zasada okręgu znajduje wiele zastosowań. Ruch okrężny przeciwstawia się ruchowi po linii prostej. Poruszanie się ruchami okrężnymi pozwala kontrolować ruchy przeciwnika i schodzić z linii ataku. W obronie nigdy nie stosuje się własnej siły przeciw sile przeciwnika. W obronie siła przeciwnika jest odbita i przekierowana. Wykorzystuje się jego pęd. Jest również wiele okrężnych technik uderzeń: kopnięcia po łuku, kopnięcie obrotowe piętą, kopnięcie okrężne, uderzenie "ręką młotem". Nawet cios prosty wymaga obrotu bioder. Techniki rzutów zawsze przebiegają po dużym okręgu. Wykonując dźwignię na rękę obraca się przeciwnika wokół siebie. Z kolei mały okrąg występuje w technice wykręcenia nadgarstka. Nawet będąc rzuconym na ziemię, zmniejsza się skutki upadku przez przetoczenie. Hapkido używa również wielu technik nieokrężnych. Mogą one być rozumiane jako podstawa, która umożliwia ruchom okrężnym pełnić funkcję obrony lub ataku. Sfera - uogólnienie okręgu - reprezentuje granice przestrzeni wokół każdego człowieka, a także zasięg rąk lub nóg.

Zasada okręgu odnosi się również do szacunku. Adepci hapkido, którzy swoim zachowaniem wyrażają szacunek, sami będą traktowani z szacunkiem - zarówno przez drugą stronę, jak i przez swoich przyszłych uczniów. Także zachowanie instruktora jest odzwierciedlane przez jego uczniów. Po osiągnięciu czarnego pasa mistrz zaczyna samodzielną działalność i staje się w niej początkującym.

W koncepcjach wschodnich zasada okręgu jest obecna w naturze jako podstawa harmonii między pojawiającymi się przeciwnościami. Na przykład pory dnia i roku przemijają w cyklach zależnych od obrotów Ziemi wokół własnej osi oraz wokół Słońca. Okrąg symbolizuje też cykliczność życia. Każdy człowiek otrzymuje życie przez rodziców i przekazuje życie swoim potomkom.

Hwa - zasada niestawiania oporu, harmonii i pełni [edytuj]
Hwa jest jedną z najtrudniejszych zasad, które hapkidoka musi sobie przyswoić, ale też najważniejszą. Stanowi podstawę, wg której można rozróżnić hapkido od twardych stylów (np. karate). Niestawianie oporu uważa się za środek do osiągnięcia harmonii przez łączenie zasad wody i okręgu. Harmonia jest jednak szerszą koncepcją niż niestawianie oporu, tak więc nie można ich porównywać na tym samym poziomie. Niestawianie oporu jest bardziej konkretną zasadą, która może być zastosowana w technice, natomiast harmonia jest raczej ideą.

Hapkidoka przyjmuje siłę przeciwnika i wykorzystuje ją. Ideą jest odeprzeć siłę przeciwnika, a nie zderzyć się z nią. Nawet gdy siła uderzenia skierowana jest prosto na hapkidokę, nie przeciwstawia się on sile, lecz podąża razem z nią. Hapkidoka ciągnie, kiedy jest popychany i pcha, gdy jest ciągnięty, wykorzystując na swoją korzyść energię przeciwnika a zachowując własną. Gdy na przykład atakujący podąża po linii prostej, broniący się wykonuje unik (zasada wody) po łuku (zasada okręgu), wykonując rzut, który wykorzystuje siłę ataku. W ten sposób harmonizuje on z siłą stając się z nią jednością. Innym przykładem harmonii jest rzut poświęcenia, pozwalający przeciwnikowi przeprowadzić energię i kierunek, by samemu zostać rzuconym.

Szersze rozumienie tej zasady odnosi się do treningu i stylu życia hapkidoki. Przede wszystkim reprezentuje współdziałanie ducha i ciała poprzez koncentrację. Stawiając czoło atakowi, hapkidoka powinien reagować szybko i instynktownie, nie dzięki świadomym myślom. Dlatego techniki hapkido należy praktykować w pełnej koncentracji dotąd, aż staną się drugą naturą lub automatyczną reakcją. Hapkidoka powinien być w harmonii z samym sobą, z ludźmi i otaczającym światem. Wspólna praca pozwala rozwiązać wiele problemów, zanim usuną się jednostce z pola wpływu.

Wg wschodnich koncepcji harmonia jest zasadą natury. Wywodzi się z taoistycznej filozofii yin i yang - dwóch przeciwieństw, które zawsze występują razem we Wszechświecie wzajemnie się równoważąc. Przeciwieństwa te występują w naturze i w działalności człowieka: dzień i noc, mężczyzna i kobieta, praca i wypoczynek. Oba są oddzielne, lecz musi być osiągnięta harmonia między nimi. Koło "yin-yang" widnieje na fladze Republiki Korei.

Trening hapkido [edytuj]
Trening hapkido ma miejsce w dojang (koreański odpowiednik dojo). Hapkido posługuje się koreańską terminologią.

Technik hapkido naucza się z naciskiem na ich zastosowanie w walce realnej. Hapkidoka trenuje, by wyrobić w sobie umiejętność odruchowej reakcji na atak niż sztywnej, wymuszonej odpowiedzi.

Warunki fizyczne początkującego hapkidoki nie ciążą na jego dalszej nauce. Postęp odbywa się stopniowo. To czyni hapkido pewnym rodzajem gimnastyki. Skoro tylko zawodnik opanuje podstawy, możliwe są różne opcje co do nauczenia się technik w zależności od możliwości i warunków psychofizycznych ćwiczącego. Kładzie się duży nacisk zarówno na wykonanie techniki jak i rozumienie jej zasad. Ćwiczący ma okazję do zastosowania technik w formie sparingu w lekkim kontakcie.

W ogólności, początkujący adepci koncentrują się na podstawowych uderzeniach i kopnięciach oraz kilku dźwigniach i rzutach. Uderzenia z pełną siłą praktykuje się na tarczach i workach.

Część uderzeń i kopnięć ćwiczy się bez partnera, podobnie jak w układach formalnych kata w karate albo hyong w taekwondo. Dawniejsze szkoły hapkido nie prowadziły nauki w postaci form, nowsze to czynią. Choć techniki hapkido mogą się przydać na zawodach, nie praktykuje się tego systemu jako sport. Obecnie część szkół praktykuje sparingi, inne nie.

Pierwsza część treningu rozpoczyna się serią ćwiczeń mających na celu rozwój siły i elastyczności. Następnie w grupie ćwiczy się podstawowe kopnięcia, uderzenia ręką, pady i przewroty. Potem adepci ćwiczą w parach z partnerami o równym poziomie nad swoimi indywidualnymi technikami.Instruktorzy nadzorują każdego z ćwiczących indywidualnie. Ćwiczący poznają co najmniej jedną nową technikę na każdych zajęciach. Zajęcia kończą się albo ćwiczeniem w grupach, albo sparingami w lekkim kontakcie.

Stopnie szkoleniowe [edytuj]
Stopnie uczniowskie mają nazwę gup (używa się również pisowni kup). Rozpoczynają się białym pasem, potem 10 stopni aż do czerwonego pasa z dwiema belkami (1. gup). Po nich następują stopnie mistrzowskie od 1 do 10, które mają nazwę dan i są oznaczone czarnymi pasami.

Historia hapkido [edytuj]
Japońska okupacja Korei trwała od roku 1910 do końca drugiej wojny światowej. Przenosiny do Japonii były wówczas rzeczą zwyczajną dla wielu koreańskich rodzin i majątków. Japoński okupant zabraniał uprawiania koreańskich sztuk walki. Wielu późniejszych mistrzów koreańskich sztuk walki pobierało nauki w Japonii lub u Japończyków.

Najczęściej przytaczana historia początków hapkido, głosi, że Yong Shul Choi - twórca tej sztuki walki - w wieku 9 lat rozpoczął naukę u Shokaku Takedy. Mistrz Takeda uczył się szermierki na miecze od swojego ojca i dziadka. Nauczał również sztuki walki bez broni znanej jako Daito-ryu Aiki Jujitsu, która kładła nacisk na użycie dźwigni, uderzeń i ataków na punkty witalne. Shokaku Takeda nauczał również Morihei Ueshibę - twórcę aikido. Yong Shul Choi pozostał w Japonii przez 35 lat ćwicząc pod kierunkiem Takedy aż do śmierci mistrza Daito-ryu w 1943. W Japonii Choi nosił imię Tatsujutsu (Asao) Yoshida.

Słabością tej wersji jest, że zwolennicy Morihei Ueshiby nie potwierdzają, że Choi należał do uczniów Takedy. Imienia Choia brak też w rejestrach szkoły Takedy. Jednakże zarówno hapkido, jak i aikido wykazują duże podobieństwo do Daito-ryu Aiki Jujitsu.

W roku 1937 Choi opracował swój system walki oparty na dźwigniach. Początkowo hapkido nosiło nazwę Dae Dong Yu Yusul, co znaczyło "Jujitsu wielkiej Azji" i było aluzją do imperialistycznej japońskiej propagandy. Pod koniec drugiej wojny światowej, Choi jako mistrz powrócił do Korei, a następnie otworzył małą szkołę walki w Taegu, trzecim co do wielkości mieście w tym kraju. Zapoczątkował nieformalny trening z niewielką grupą uczniów. Mistrza Yong Shul Choia uważa się za twórcę współczesnego hapkido.

Po klęsce Japonii w drugiej wojnie światowej nazwa stała się nieodpowiednia i w roku 1958 uczniowie Choia nadali sztuce walki nazwę hapkido. Za autora nazwy uważa się Ji-Han Jae lub - według innych źródeł - Kang Moon Jina, na którym zrobiła wrażenie książka twórcy aikido Morihei Ueshiby.

Zaraz po zakończeniu wojny koreańskiej mistrz Bong Soo Han spotkał Yong Shul Choia i rozpoczął z nim trening.

W latach sześćdziesiątych XX wieku dodano do hapkido uderzenia ręką i nogą, a podczas wojny w Wietnamie nauczano tej sztuki walki żołnierzy Stanów Zjednoczonych i Wietnamu Południowego.

Ji-Han Jae rozpoczął naukę hapkido pod kierunkiem mistrza Choi i w końcu otworzył swoją własną szkołę. Obecnie Ji nazywa swój system Sin Moo Hapkido.

Hapkido wprowadzono w Stanach Zjednoczonych w latach 60. dwudziestego wieku, gdzie zyskało dużą popularność. Największą sławę zyskało w roku 1972 dzięki amerykańskiemu filmowi "Billy Jack", w którym Tom Laughlin kreował rolę tytułowego bohatera - pracownika społecznego walczącego z przestępcami min. za pomocą hapkido. W Republice Korei hapkido ostatnio zaczyna stanowić konkurencję dla taekwondo. Powstaje coraz więcej dojang, a najliczniejszą grupę stanowią studenci. Przyciąga ich duża różnorodność technik oraz interesujący trening, kładący nacisk głównie na skuteczność w samoobronie. Każdy Koreańczyk odbywający służbę wojskową ćwiczy taekwondo, lecz w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych hapkido było zarezerwowane dla żołnierzy elitarnych jednostek bojowych.

Hapkido i inne sztuki walki [edytuj]
Hapkido i aikido [edytuj]
Po zakończeniu nauki u Takedy mistrzowie Ueshiba i Choi wybrali różne drogi rozwoju. Choi połączył elementy Daito-Ryu z koreańskimi metodami walki. Ueshiba włączył do sztuki pewne zasady kendo, judo oraz filozofię buddyjską i shinto.

Obie sztuki różnią się strategią walki. Aikidoka skupia się głównie na obronie, adept hapkido kontynuuje kontratak aż do całkowitego pokonania przeciwnika.

Hapkido i taekwondo [edytuj]
Podstawowe techniki uderzeń w obu sztukach walki pochodzą z karate i taekkyon. Również wiele założeń filozoficznych w obu sztukach walki pokrywa się. Jednakże hapkido jest bardziej miękkie i wyrafinowane od taekwondo(gdyż techniki chwytów oraz uników wymagają większej precyzji i zręczności) i posiada więcej technik okrężnych. Trening hapkido kładzie duży nacisk na skuteczność w samoobronie, dlatego nie praktykuje się form, a wyłącznie ćwiczenia z partnerem. Zawodnicy taekwondo często praktykują hapkido jako uzupełnienie swoich umiejętności.

Hapkido jako źródło innych systemów walki [edytuj]
Hapkido, jako rozwinięty styl oparty w dużej mierze na chwytach, stało się źródłem podobnych koreańskich sztuk walki.

Według niektórych źródeł, Suh In Hyuk - mistrz walki kuksulwon (Kuk Sool Won), ćwiczył hapkido w latach czterdziestych XX wieku i po założeniu kilku komercyjnych szkół walki w roku 1961 ułożył legendę o swoim dziadku - 16. sukcesorze tej sztuki walki. Hapkido miało również duży wpływ na hwarangdo

Pentjak Silat
pentjak-silat - indonezyjska sztuka walki.
styl ten rozwinal sie okolo wieku VII na wyspie Sumatra. Przemieszczała się ona po wyspach, az dotarla do Indonezji. Wyiwerala wplyw na kazdego kto sie z nia zetknal. Po dotarciu do indonezji byla dalej doskonalona. Obeznie znanych jest ponad 150 stylow Pentjaki-silat.
Pentjak-silat znaczy "walczyć używając wyuczonych i wyspecjalizowanych ruchow ciala". Rozwinieto tu walke wrecz i bronia. Adept porusza sie lekko i z gracja, przez co jest sztuka ta mylona jest czewsto z tancem. Podobno jednak jest to smiercionosny taniec... >:D Podczas walki adept jest skupiony na swoim przeciwniku, jednakze jest caly czas w ruchu, a szczegolnie w ruchu pozostaja jego rece. Szybkie ruchy m.in. rak maja na celu zmylenie przeciwnika i zaatakowanie bez ostrzezenia. Adept "wybucha" nagle seria ciosow o morderczej predkosci nie dajac szans przeciwnikowi do obrony. Atakuje sie pkty witalne ciala.
Styl ten podobno stworzyla kobieta (!!!). Dawno temu pewien maz wyslal zone po wode. Kiedy szla zauwazyla tygrysa atakujacego ogromnego ptaka (). Zafascynowana ogladala bitwe zakonczona smiercia obu zwierzat. Wracajac spozniona spotkala rozzloszczonego meza, chcial ja uderzyc, lecz ona z lattwoscia uniknela ciosu i uzywajac sposobow jakich wlasnie sie nauczyla od zwierzat. Zdumiony maz nie byl w stanie pokonac zony i wkrotce zostal jej uczniem.
Obecnie sumatryjczyc wlasnie dlatego uwazaja kobiety za ekspertow w tym stylu.
Pentjak-silat jest silnie powiazana z islamem.. a adepci tego stylu daza do duchowego natchnienia (ihan) chrajterystycznego dla muzulman.
Trening silat laczy delikatnosc ruchow z brutalna sila. Adepci sa uczeni walki z i bez broni, aby moc sie efektywnie bronic przed kazdym przeciwnikiem.
Najpop. styl na SUmatrze to harimau i przypomina on zachowanie tygrysa. Wojownik ma postawe blisko ziemi a podczas walii przykuca i pochyla sie do przodu,az znajdzie sie w zasiegu uderzenia. Ten styl wymaga sily i gietkosci stawow biodrowych.

Jeżeli macie podobną wiedzę o innych stylach piszcie.... nowe posty mile widziane

Kyokushin Karate-jest to pełnokontaktowy styl karate stworzony przez Masutatsu Oyamę. Jest to także sport walki. Założycielem stylu był koreańczyk Choi Yeong-Eui, który po przybyciu do Japoni zmienił imię na Masutatsu Oyama. stworzona przez niego Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushin-kaikan była do jego śmierci największą organizacją sztuk walk na świecie. Po jego śmierci nowym liderem kyokushin został Akioshi Shokei Matsui. Jednak nie wszyscy uczniowie Oyamy uznali go za godnego następcę, w związku z tym następowały rozłamy w Organizacji Karate Kyokushin. Rodzina twórcy stylu kontynuując dzieło Oyamy podejmują wysiłki zmierzające do zachęcenia do powrotu do orginalnej organizacji karate kyokushin.