Coraz więcej młodziaków, pod wpływem transmisji telewizyjnych ze zmagań „strongmanów", ulega fascynacji ich możliwościami. A potem, ostrzyżeni na „zero", wystają przed domowymi zwierciadłami, prężąc dumnie wątłe muskuły, sprawdzając co kilka dni obwód swoich bicepsów i „kaloryfer" wklęsłej klatki piersiowej. I najczęściej, niestety, przed lustrem przeżywają spory dyskomfort, jako że daleko im jeszcze do dwu metrów wzrostu, ponad stukilogramowej masy ciała i czterdzie-stopięciocentymetrowych bicepsów! Wielu, zapewne, popadłoby w zniechęcenie, ale kiedy popatrzą, jeden z drugim, krytycznym wzrokiem na wydatny brzuszek stryja albo ojca - ci, najczęściej, tłumaczą się naiwnie, że to tylko opadła tarczyca! - zaraz powraca im ochota, aby raz jeszcze pobiec na siłownię i poćwiczyć. A potem pomarzyć o karierze trzykrotnego mistrza świata Islandczyka Magnussona albo naszego rodzimego
Pudzianowskiego.

Nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie pokusa osiągnięcia wyniku za wszelką cenę. Bo kiedy ciało zaczyna panować nad człowiekiem, grozi mu tzw. BIGOMANIA Oto bowiem całkiem przystojny młodzian, zapatrzony w takowego „strongmana", zaczyna na siłowni rzeźbić swoje cielsko, aż do granic... nienawiści. Tak, nienawiści do własnego ciała. Jest to syndrom podobny do dramatu przeżywanego przez anorektyczki, które pragną upodobnić się do wątłych modelek, prezentujących na wybiegach kiecki, które, tak naprawdę, najlepiej prezentują się na... wieszakach w szafie!

Ale żartów nie ma, bo często treningi na siłowni wspierane są rozmaitymi sterydami, a młody „paker" uparcie głosi, że nie ma żadnych dowodów, iż sterydy mają negatywny wpływ na organizm. Po niedługim czasie systematycznego „koksowania" się „witaminkami" młodziakowi powiększa się wątroba, wysiadają nerki, pojawiają się gruczolaki, nadciśnienie i stan przedzawałowy. A przyrostowi masy i tak nie towarzyszy wzrost siły, toteż zamiast superatlety, pozostaje nam nieszczęsny, sflaczały mutant, który jest zaprzeczeniem mocy ciała.

Dysmorfofobia: intensywny lęk wynikający z przekonania o niekorzystnym wyglądzie lub budowie ciała, prowadzący do unikania związków uczuciowych, a czasem do uporczywej dążności poddania się zabiegom chirurgicznym (plastycznym).

dysmorfofobia koncentrując się na jej szczególnym rodzaju - dysmorfii mięśniowej. Istotą tego zaburzenia jest nadmierna koncentracja na zwiększaniu - "budowaniu" masy mięśniowej, która jest postrzegana jako niewystarczająca. Może to prowadzić do zaburzeń funkcjonowania w życiu społecznym, zawodowym, a nawet do utraty zdrowia. Dysmorfię mięśniową obserwuje się m.in. u kulturystów, u których może ona być przyczyną sięgania po niedozwolone środki dopingujące.

Bigoreksja odwrotnosc anoreksji.
To siedzi w psychice,mocno w psychice.

dokładnie zgadza się ;]

czemu wzrostowi masy nie towarzyszy wzrost siły

zgadza sie, bo nawet malymi, wrecz smiesznymi ciezarkami da sie rozrosnac.

wszytko zalezy od michy i dobrze skorygowanego planu treningowego a nie od wielkości ciężaru .. ciezar jest jedynie dodatkiem w tym wszystkim

rafi skoryguję, bigoreksja nie jest odwrotnością anoreksji, anoreksja jest odwrotnością bulimy, skupia się na chudnięciu i nie ważne
czy stracimy mięśnie czy tłuszcz, bulima skupia się na rośnięciu nie ważne czy w tłuszcz czy mięśnie,
bigoreksja różni się od obu manią robienia masy mięśniowej, to jest zasadnicza różnica:) anoreksja jest przesadnym odchudzaniem się,
bulimia przesadnym obżeraniem się, a bigoreksja przesadnym i obsesyjnym za wszelką cenę robieniem masy mięśniowej:)

No dobrze Oli, czyli bigoreksja jest odlamem bulimii:) na jedno wychodzi:)