Muhammad Ali, ur. 17 stycznia 1942 w Louisville, stanie Kentucky jako Cassius Marcellus Clay Jr. Zdobywca złotego medalu podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. Mistrz Świata wagi ciężkiej w latach 1964-1967, oraz 1974-1978. Jako pierwszy bokser w historii w wadze ciężkiej odzyskał utracony tytuł mistrza i jako pierwszy zdobył go aż 3-krotnie. Aż 19-krotnie udanie bronił tytułu. Powszechnie uznawany na najlepszego boksera wszech czasów. Symbol popkultury i przemian społecznych lat 60-tych i 70-tych w USA. Walczył z niezwykłą gracją, niesamowicie pewny siebie, stosował psychologię walki, starając się aby rywal czuł, że jest słabszy od niego.
Przydomek ringowy : ” The Greatest „
Warunki fizyczne: wzrost 191 cm, zasięg rąk 203 cm, waga od 86 do 107 kg
Bilans: 61 walk, wygranych 56 (37 KO), przegranych 5, remisów 0
Trenerzy: Angelo Dundee
Młody Cassius, w przeciwieństwie do wielu innych bokserów, miał dość spokojne dzieciństwo. Jego ojciec zarabiał jako malarz różnego rodzajów szyldów. Zarabiał na tyle dobrze, że matka Cassiusa mogła poświęcić czas zajmowaniem się domem i dziećmi. Zainteresowanie sportem zaczęło się gdy w wieku 12 lat dostał rower wyścigowy. O tej pory każdą wolną chwilę spędzał na rowerze. Pewnego dnia ukradziono go mu. Cassius był wściekły, gdy poszedł zgłosić to na policję, służbę pełnił niejaki Joe Martina, który był trenerem boksu w miejscowym klubie bokserskim. Kierowany złością i chęcią sprania złodzieja jego roweru, zaczął trenować boks. Między 1955 a 1960 rokiem stanął aż 108 razy na amatorskim ringu, wygrywając stanowe turnieje. Jednak największy amatorski wyczyn to zdobycie złotego medalu na igrzyskach w Rzymie. W finale walczył z polskim bokserem Zbigniewem Pietrzykowskim, przyznając później, że to był jego najtrudniejszy pojedynek podczas turnieju. Medal olimpijski jednak wyrzucił do rzeki Ohio po tym jak nie został obsłużony w barze dla białych. Po tym czynie można poznać jak bardzo był przeciwny rasizmowi, co w późniejszym czasie było powodem wielu jego problemów.
Droga do tytułu
Na zawodowstwo przeszedł zaraz po olimpiadzie i w październiku 1960 r. stoczył pierwszą wygrana walkę. Jego karierą zawodową zajęła się grupa biznesmenów z Louisville, którzy zatrudnili znakomitego trenera Angela Dundee. W ciągu następnych dwóch lat stoczył kolejnych 10 wygranych pojedynków w większości przed czasem. Kolejnym rywalem miał być nie byle kto bo Archie Moore. Jednak Clay bez zwiększysz kłopotów zwyciężył w przed czasem w 4 rundzie pojedynku. W 1963 roku po dwóch wygranych Clay wyruszył za ocean do Anglii, aby zmierzyć się z Henry’m Cooperem. Walka odbywała się w Londynie, i o mały włos nie skończyła się porażką przyszłego „The Greatest”. Henry, pod koniec pierwszej rundy potężnym lewym sierpowym posłał Claya na deski! Na szczęście chwile po tym był już gong na przerwę. To uratowało przyszłego mistrza, gdyż miał sporo czasu na dojście do siebie. W końcu wszystkiego to Clay znokautował Coopera w 5 rundzie walki. Następna walka była już o mistrzostwo.
Walka o mistrzostwo
Do tego pojedynku staną w wieku 22 lat. W swoim słynnym piosenko-wierszyku zapowiedział swojemu przeciwnikowi, Sonny’emu Listonowi(ówczesnemu mistrzowi świata), że wystrzeli go w kosmos niczym satelitę. Sonny Liston nielubiany z powodu dość brudnej kartoteki, był faworytem w tej walce, podczas gdy Cassiusa Claya uważano za mocnego głównie w słowach. Zaskoczony Liston rzadko trafiał tańczącego Claya, sam musiał przyjmować szybkie serie ciosów. W połowie walki Cassius Clay miał problemy ze wzrokim. Uważa się, że sekundanci na prośbę Listona(który wyraźnie przegrywał), posmarowali mu rękawice jakimś środkiem drażniącym oczy. Clay przez dwie rundy był okładany przez Listona jednak obronił się „tańcząc” po ringu. Gdy odzyskał wzrok Liston już nie miał szans i w siódmej rundzie poddał się wskutek obrażeń nabytych podczas pojedynku. Po tym, jak Liston się poddał, Cassius Clay biegał po ringu, krzycząc do mikrofonów „I shook up the world” oraz „I am the greatest”. Zdjęcia z tej sytuacji obiegły cały świat i są rozpoznawane do dziś.
Zmiana nazwiska
Po walce przystąpił oficjalnie do „ Nation of Islam „ radykalnej sekty czarnoskórych Amerykanów, łączącej się z wiarą islamu. Sekta ta prowadzona była przez Malcolma X oraz Ellijah Muhammada. Cassius Clay zrezygnował ze swego nazwiska, początkowo dołączył do swojego przyjaciela Malcolma X i nazwał się Cassius X. Po tym, jak Ellijah Muhammad przezwał go „Ali”, nazywał się Muhammad Ali.
Cios „widmo”
W rewanżu Liston ponownie przegrał z Alim, tym razem już w pierwszej minucie pierwszej rundy. Szybki cios, który powalił Listona, pozostał niezauważony, nie tylko przez Listona, ale również przez publiczność, która nabrała przez to podejrzenia manipulacji walki. Na telewizyjnych zdjęciach wyraźnie widać jednak uderzenie Alego, jak i samą siłę widoczną na reakcji pouderzeniowej Listona.
The Greatest
W połowie lat 1960 Ali był na szczycie swojej kariery, spotykał się z gwiazdami takimi jak Elvis Presley czy The Beatles. Obronił też tytułu w walkach z między innym Floyd'em Pattersonem oraz później na Stadionie Leśnym we Frankfurcie przed niemieckim mistrzem Europy Karlem Mildenbergerem. Później walczył przeciwko George'owi Chuvalo, Henry'emu Cooperowi, Brianowi Londonowi, Clevelandowi Williamsowi, Ernestowi Terrellowi i Zorze Folleyowi.
Ali był nadzwyczajnie szybki, prowokował swoich przeciwników poprzez opuszczanie rąk podczas walki. Normalna postawa boksera, również najbardziej bezpieczna, to z podniesionymi rękami, umieszczonymi koło brody. Ali wolał ryzykować, boksować bez krycia, tańcząc, robiąc to jednak w wielkim stylu. Faktycznie mało ciosów trafiało Alego w głowę. Sam bokser chwalił się po wielu walkach, że wygląda jak „dziewczynka”. Kombinacją nóg zwaną „Ali Shuffle”, zadziwiał nie tylko publiczność, ale i przeciwników. Tańcząc naokoło swoich przeciwników, rzadko dawał się zawieść do kąta ringu. Demonstracyjnie Ali często dawał przeciwnikom możliwość uderzania w dobrze wytrenowane części ciała, nie oddając na to żadnej reakcji.
Na ringu było niewielu zawodników, których Ali mógłby się bać, a było wielu dobrych bokserów. Pewność siebie Alego miała społeczne skutki, dodawała pewności czarnoskórym Amerykanom. Ali wielokrotnie powtarzał w telewizji „To biały człowiek przyniósł czarnoskóremu alkohol, narkotyki i pokazał, co to homoseksualizm ".
Odebranie pasa
W południowo-wschodniej Azji toczyła się wojna w Wietnamie. Przeciwnik Wietnamu - Stany Zjednoczone Ameryki potrzebowały do sukcesywnej walki większej ilości żołnierzy. Poprzez to wymagania do poborowych zmalały, powołany mógł być ten, który wcześniej został oceniony jako nieodpowiedni do odbywania służby w armii. Dlatego również Muhammad Ali został powołany, wcześniej jako „nieodpowiedni”, nagle stał się „odpowiedni”. Ali sprzeciwiał się powołaniu do armii, samemu powołując się na swoją islamską wiarę. "Dlaczego miałbym zakładać mundur i lecieć 10,000 mil od domu, po to tylko aby zrzucać bomby i zabijać Żółtych ludzi w Wietnamie, podczas gdy tak zwane Czarnuchy w Loisville są traktowane jak psy i odmawia im się podstawowych praw ludzkich? Nie, nie będę leciał 10,000 mil od domu po to aby pomóc zamordować i spalić kolejny biedny naród i przedłużyć dominację białej rasy panów nad ludźmi o ciemniejszym kolorze skóry” – powtarzał Ali
W społeczeństwie był on pierwszą prominentną osobą, która sprzeciwiła się oficjalnie wojnie w Wietnamie. Po tym stał się już tylko celem ataków, również za swoje działania w „Nation of Islam” i za swoje nowe nazwisko Muhammad Ali, wielu dziennikarzy go nie zaakceptowało i nazywało Alego nadal jako Cassius Clay. W odpowiedzi, we wspomnianej już wcześniej walce, Ali „prał” swojego czarnoskórego przeciwnika Erniego Terrella, za to, że ten nie chciał go nazwać Muhammad Ali. Podczas walki Ali z przewagą co chwilę pytał, krzycząc do Terrella „What is my name?!”, uderzając go męczącymi ciosami, zamiast dopuścić do szybkiego nokautu.
W 1967 roku Ali został skazany na karę więzienia w zawieszeniu za sprzeciwienie się służbie wojskowej. Skutkiem wyroku było odebranie paszportu , tytułu mistrza świata boksu oraz licencji profesjonalnego boksera. Od 1967 do 1970 roku Ali był w niechcianej separacji z boksem i nie mógł opuszczać USA. W ten sposób Ali stracił 3 lata swojej szczytowej formy, i aż żal walk, które mógłby odbyć w tym okresie. Rozłąka z boksem uniemożliwiła mu możliwości zarabiania pieniędzy, jednak podróżował jako wykładowca i mówca przedstawiając między innymi wiarę islamu. W kraju występował przemawiając przed czarnoskórymi lub na uniwersytetach. Brał udział w przedstawieniach telewizyjnych, w musicalu „Broadway” jako Buck White. Jako bokser mógł stoczyć jedynie „komputerową walkę” zainscenizowaną dla kamer, przeciwko byłemu mistrzowi świata z lat 1950., Rocky'emu Marciano. Opublikowany został wariant, w którym białoskóry bokser wygrywa w 13. rundzie poprzez K.O. Po wieloletnim procesie apelacyjnym Muhammad Ali został uniewinniony.
Powrót na ring
W roku 1970 gubernator stanu Georgia wydał zezwolenie na jego udział w walce. 26 października na ringu w Atlancie Muhammad Ali powrócił na ring wygrywając z Jerrym Quarrym w trzeciej rundzie przez K.O. Tego roku walczył jeszcze z Oscarem Bonaveną i pokonał go przez TKO w piętnastej rundzie. Jednak pod nieobecność Alego pojawił się nowy król wagi ciężkiej a był nim Joe Frazier. To właśnie z nim Ali musiał stoczyć walkę o odzyskanie tytułu Mistrza Świata.
Ali vs Frazier
Do pojedynku z Joe Frazierem doszło 8 marca 1971 r. Zapowiadano go jako walka stulecia. Spotkało się dwóch znakomitych bokserów ,którzy nie mieli na kącie żadnej porażki. Walka była zacięta. Przez cała walkę Ali prowokował Joe do zadawania ciosów po których dawał znać ,że nie robią mu żadnej krzywdy. Jednak w ostatnie(15) rundzie Frazier , po słynnym lewym sierpowym, posłał Alego na deski. Ali dotrwał do końca walki lecz dla sędziów było jasne , że walkę na punkty wygrał Joe Frazier.
Ali vs Foreman
Po porażce Ali nie poddawał się i wygrał 10 następnych pojedynków. Jednak w kolejnej walce nie poradził sobie ze świetnym Kenny’m Nortonem przegrywając na punkty. Lecz w rewanżu już pokonał Nortona tym razem wygrywając na punkty. Doszło również do rewanżowego pojedynku z Joe Frazierem, w którym to Muhammad Ali także wygrał na punkty.
W tym czasie na ringu panował niesamowicie silny George Foreman, który wręcz zdemolował ,pogromcę Alego, Joe Fraziera. Ali dostał szanse odzyskania tytułu mistrza świata w walce z „Big Georgem”. Pojedynek miał się odbyć w Kinshasa stolicy Zairu. Starcie to zostało nazwane „Rumble In the jungle”. Walka odbyła się 30 października 1974r. na stadionie pod gołym niebem. To miał być koniec wielkiej kariery Alego, w tym pojedynku nie dawano mu szans, obawiano się ,że Foreman zdemoluje go tak jak to zrobił z Joe Frazierem i wieloma innymi bokserami. Przez cały pojedynek „Big George” okładał Alego ciosami w korpus, Ali umiejętnie unikał bardzo silnych ciosów w głowę uchylając się na linach, co stało się znakiem rozpozanawalnym tej walki do dziś. Szczelna garda również nie ułatwiała Foremanowi zadawanie ciosów. Ali co jakiś czas „kąsał” ciosami prostymi, które dochodziły do głowy Foremana. Muhammad wykorzystał zmęczenie George’a , w ósmej rundzie oderwał się od lin i zadając serie ciosów powalił Georga Foremana na deski. Po raz pierwszy w karierze Foreman był liczony i już nie był wstanie podnieść się na czas. W ten sposób Muhammad Ali odzyskał tytuł Mistrza Świata ,który przed laty został mu niesłusznie odebrany.
Ponownie na szczycie
Po zdobyciu tytułu Mistrza Świata Ali ponownie był na szczycie swojej kariery bokserskiej. Dziesięciokrotnie bronił tytułu Mistrza Świata Wagi Ciężkiej. Doszło również do kolejnego pojedynku z Joe Frazierem. Odbył się on 1 października 1975r. na Filipinach. Pojedynek przeszedł do historii boksu jako „Thriller In Manila”. Walka była niesamowicie twarda i zacięta. Obaj bokserzy zadawali i przyjmowali mnóstwo ciosów. Pod koniec walki obaj z trudem stali na nogach. W 14 rundzie narożnik Joe Fraziera poddał go widząc jak skrajnie wyczerpany jest ich były mistrz. Ali powiedział po palce, że jeszcze nigdy nie był tak blisko śmierci.
Strata i odzyskanie tytułu
W lutym 1978 r. w obronie tytułu przyszło mu stanąć do walki z szybkim i ruchliwym Leonem Spinksem. Po piętnasto- rundowym pojedynku sędziowie zdecydowali o wygranej Leona Spinksa. Ali w ten sposób stracił pas , przegraną tłumaczył tym, że zlekceważył rywala. Dokładnie pół roku później doszło do rewanżu. Tym razem Ali był o wiele lepiej przygotowany do walki. Starcie trwało również piętnaście rund, ale tym razem sędziowie nie mieli wątpliwości , że pojedynek wygrał Muhammad Ali. The Greatest po raz trzeci zdobył pas Mistrza Świata wszech wag, przechodząc do historii boksu zawodowego jako jedyny bokser, któremu udało się to osiągnąć trzykrotnie. Po tej walce Ali postanowił zakończyć karierę bokserską.
Bolesny powrót
Rozłąka z boksem trwała dwa lata. Kuszony wielkimi pieniędzmi Ali powrócił na ring. Przyszło mu walczyć z ówczesnym mistrzem Larry’m Holmesem , który był niegdyś sparing-partnerem Alego. Przewaga Holmesa była bardzo duża, prosił wręcz o przerwanie walki bo nie chciał tłuc byłego, wielkiego mistrza i swego nauczyciela. Narożnik Alego poddał go w 10 rundzie. W grudniu 1981r. jeszcze raz staną do walki, jego rywalem był Trevor Berbick. Czterdziesto letni Ali był już wyraźnie wolny, można było już zauważyć początki jego choroby jak np. wolniejsze mówienie. Trevor Berbick wygrał tą walkę na punkty. Po tym pojedynku Muhammad Ali definitywnie zakończył karierę bokserską.
Po za ringiem
W 1984 roku lekarze rozpoznali u Alego chorobę Parkinsona. Ali był cztery razy żonaty i ma dwóch synów i dziewięć córek, w tym dwie z relacji pozamałżeńskich. Jedna z nich, Laila, poszła w jego ślady. Był przedmiotem wielu książek i publikacji. Wielokrotnie uznawany przez różne magazyny i czasopisma bokserem i sportowcem wszech czasów. Za swoją działalność społeczną otrzymał wiele nagród i odznaczeń m.in. Medal Wolności, najwyższe cywilne odznaczenie Stanów Zjednoczonych. W 1996 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie zapalił Znicz Olimpijski, a mennica wydał mu również kopię medalu, który wyrzucił do rzeki. Można mieć zastrzeżenia co do jego osobowości(liczne związki, był pyszałkowaty, zarozumiały i często arogancki) ale nie można zaprzeczyć temu, że to wybitny sportowiec. Ma swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Hollywood . W 2001 roku powstał biograficzny film pt.”Ali” z popisowa rola Willa Smitha(godny polecenia). Do annałów boksu przeszło powiedzonko Muhammada Alego , które idealnie pasowało do jego stylu walki: " Lata jak motyl, żądli jak osa”
Źródło: legendyboksu.pl/Muhammad-Ali.php
